Aurora Borealis en de Golden Circle

Donderdag 7 april 2016

En doorbijten was het gisteravond. Na de slapeloze nacht en de daarop volgende reis naar Ijsland met de bijbehorende spanningen ben ik om tien uur helemaal gaar. Met twee uur tijdsverschil (in Nederland is het dan middernacht) vallen mijn ogen bijna dicht. Maar de voorspelling van het wellicht zichtbare Noorderlicht doet wonderen en dik ingepakt tegen de kou pakken we om half elf de auto om een donker plekje op te zoeken. Een kilometer of tien westwaarts zetten we de auto aan de kant en wachten. En wachten.. en wachten. Ondertussen sukkelen we in slaap maar worden van de kou weer wakker en hoopvol kijken we naar buiten. En ja hoor, een heel licht verschijnsel tekent zich in de lucht, maar verdwijnt ook weer net zo vlug. Toch nog maar even wachten dan? Het is tenslotte nog geen middernacht en dan zou het toch echt te zien moeten zijn. Maar helaas, het licht wordt niet sterker dan dat we net gezien hebben en moe en koud rijden we terug naar het hotel. Blij dat we het bed in kunnen duiken.

's Nachts word ik een aantal keer wakker. Het lijken wel kleine aardbevingen! Zo hard schudt het bed. Ik maak Geer wakker en vraag of hij het ook heeft gemerkt! "Bedoel je dit?" vraagt hij en laat zich meteen van de een op de andere zij vallen. En dan merk ik dat het bed daardoor heen en weer schudt. Ha ha. Ik kan weer rustig verder slapen. Maar de nacht is toch te kort. Vanwege het tijdsverschil ben ik op mijn gewone tijd wakker, zes uur thuis is vier uur hier.

We zijn de eersten die aan het ontbijt zitten. Het uitgebreide buffet staat klaar maar er is verder niemand te zien. Zelfbediening dus. Overal liggen briefjes onder: de jam, de pasta, de eitjes en bij het koffiezetapparaat ligt een gebruiksaanwijzing. Het zonnetje schijnt de gezellig ingerichte ruimte in maar lang blijven we er niet zitten. We gaan vandaag de Golden Circle tour rijden. Vanuit Keflavic is die route rond de driehonderd kilometer dus we willen op tijd weg.

Maar eerst een bank op zoeken, want met euro's kunnen we hier niks. En waar je in Nederland over de pinautomaten struikelt is het hier zoeken naar een speld in een hooiberg. Ik ren bij de dichtsbijzijnde winkel naar binnen om te vragen en met een kort en bondige uitleg word ik op pad gestuurd. "Tegenover de KFC " zeg ik tegen Geer. Maar al wat we zien: geen bank. Nog maar eens vragen dan. "Kijk eens achter U", zegt de vrouw aan wie Geer het vraagt lachend. En ja hoor, onze auto staat geparkeerd voor de IslandBank.

En dan kunnen we eindelijk op weg. Volgens de reisgids moeten we de "431"nemen die landschappelijk gezien het mooist is. Mooi zal hij zeker zijn, maar veel hebben we er niet van kunnen zien. Na een tiental kilometers staan we voor een wegsperring. "Road closed" Waar hebben we dat vorige week ook al eens gezien? In de Elzas, maar daar lag sneeuw en daar is hier niets van te merken. Nog even twijfelen we of we toch maar niet? We besluiten om toch terug te keren en om de gravelroad te nemen die weliswaar korter is maar moelijker te berijden. Langzaam aan dus met onze VW Caddy.

En dan rijden we door de sneeuw het Nationaal Park Thingvellir binnen dat op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat. Het park maakt deel uit van een 6 km. brede en 40 km. lange verzakking en toont de Midden Atlantische breuk. Het is de geologische grens tussen het Noord Amerikaanse en het Europese continent. De 22 meter hoge Oxara waterval die via een mooi aangelgd pad te bereiken is, trekt ook hier veel bezoekers. Geer heeft nog even het idee geopperd om te gaan duiken in de kloof tussen de beide continenten, maar dat vond ik toch niet zo'n goed idee. Hoewel het wel een mooi plaatje zou hebben opgeleverd!

De Golden Circle heeft een aantal prachtige bezienswaardigheden, een kilometer of 70 vanuit Thingvellir ligt Geysir, die wellicht de bekendste springbron van Ijsland en misschien ook wel van de hele wereld is. Helaas is deze letterlijk om zeep geholpen: om de Geysir nog vaker te laten spuiten voor het oog van de toeristen werd er zo vaak als mogelijk zeep in gegooid. Daardoor is de waterhuishouding zodanig ontregeld dat deze springbron nu "dood" is.. Na de twee grote aardbevingen in juni 2000 is hij echter weer enigszins tot leven gekomen en spuit nu weer een tot twee keer per dag enkele meters hoog.

De 100 meter verderop gelegen "Strokkur" is in 1963 bij boringswerkzaamheden geactiveerd en spuit nu met tussenpozen van 4 tot 8 minuten een waterstraal van 20 meter omhoog. Heel indrukwekkend om te zien. De twee geisers maken deel uit van een groot geothermisch veld met veel warme bronnen. We hebben het geluk dat hij op het moment dat wij er zijn, wel heel erg actief is. Het water borrelt, zuigt zich naar beneden en spuit met een enorme kracht omhoog en dat ettelijke keren na elkaar. Hier zouden we uren naar kunnen kijken maar we moeten verder.

Door het kale, ruwe en indrukwekkende landschap waar je tientallen kilometers niets anders ziet dan kuddes Ijslandse paarden, rijden we naar Gülfoss, een van IJslands mooiste watervallen die 10 kilometer ten oosten van Geysir ligt. Van Stephanie, die vorige week uit Ijsland is teruggekomen, hebben we de tip gekregen om uit te kijken naar restaurant Skjol waar je heerlijk kunt eten. Een groot uithangbord langs de kant van de weg wijst opeens naar een wit chaletachtig huisje, dat je niet zou herkennen als een restaurant. Op de deur hangt een bordje : gesloten maar als we weg willen rijden zien we opeens de eigenaar naar buiten komen. "Can I help you?" Als we zeggen dat we wat willen eten, zegt hij heel vriendelijk : "No problem, come in". Binnen vertel ik uitgebreid hoe we aan zijn adres zijn gekomen en dan gaat hem meteen een lichtje op. Ja zeker herinnert hij zich de 14 man tellende Nederlandse groep die vorige week hier was. Hij glundert erbij als hij zegt dat er zo'n mooie vrouwen bij waren! Steph, steek die maar in je zak:)

Na de pizza rijden we nog een stukje door naar de Gülfoss waterval. We hebben er al vele gezien in de wereld maar deze slaat alles. Het water valt in twee trappen die haaks op elkaar staan 32 meter naar beneden. De kloof is 70 meter diep en 2,5 kilometer lang. Het neerstortende water blaast grote wolken fijne nevel omhoog en maakt een oorverdovend lawaai. De sneeuw die nu nog overal ligt maakt alles nog veel mooier om te zien. Maar ook hier blaast de wind ons bijna van het pad en we zijn blij als we in de warmte van de auto zitten.

Het is uiteindelijk kwart over negen als we moe maar voldaan van deze prachtige dag, onze hotelkamer opzoeken. We hebben er bijna 400 kilometer op zitten en hebben nog pas een heel klein stukje Ijsland gezien. Morgen dus maar een wat kleiner rondje.