Een heuse cultuurshock

Een heuse cultuurshock
De nacht in de "nieuwe" kamer was wat onrustig. Niet dat er veel lawaai was, dat speelde zich alleen in mijn hoofd af. Teveel indrukken, denk ik.
Omdat we al om half negen paraat voor vertrek moeten staan, zitten we al heel vroeg aan het ontbijt. De rijst laat ik voor vanmorgen voor wat het is. De komende 14 dagen zal er wel niets anders gegeten kunnen worden.
Twee busjes staan klaar en een rode pickup. Voor 25 mensen en nog meer koffers en rugzakken. Het jong volk laat op zich wachten dus Geer en ik hebben de beste plaatsen. Voorin, achter de chauffeur en het GVI staflid. Langzaamaan druppelen ook de medepassagiers in. Zeven giebelende jonge meiden achter en naast ons. Eerst nog even een tussenstop voor de nodige inkopen bij de inmens grote Tesco, een soort Macro maar dan 10 keer zo groot. Wij houden het bij croissantjes en wat bananen. Later hebben we spijt dat we niet wat meer inkopen hebben gedaan, maar daarover later meer.
Als we het drukke Chiang Mai achter ons hebben gelaten, wordt ook het gegiebel en geklets achter ons minder. De meiden zullen het gister wel laat hebben gemaakt en langzaam vallen de ogen (en monden) dicht. Wij kijken onze ogen uit naar het landschap. Zonde om dat zomaar aan je voorbij te laten gaan. De rit door de bergen van het Doi Ithanon natuurpark is prachtig, maar gaat steil omhoog en omlaag en doo honderden bochten. Ik heb ergens gelezen dat deze weg tot aan Mae Hong Son 1864 bochten telt. Daarvan hebben wij er minstens 1600 gehad. Een korte tussenstop met honderden andere toeristen bij de waterval om te plassen en te fotograferen en daarna gaat het weer verder richten Mae Chaem.
Daar zullen we gaan we lunchen, volgens Jamie, het staflid van GVI. Als de chauffeur het terrein van het restaurant opdraait zien we meteen dat het gesloten is. Geen probleem: "I give you each 50 Baht (1,25) " en daarvan kunnen jullie dan gaan lunchen of wat snacks kopen. Dus gaan we met 100 Bath op pad om een restaurantje te zoeken. Ze zien er allemaal wat sjofel uit, maar we zullen toch wat moeten. En dus ploffen we neer in een fel gekleurd klein restaurantje, waarvan de eigenaar zegt dat hij heerlijke Pattaya eggs kan serveren. Vooruit maar, het klinkt me bekend in de oren van dat wat we gisteren gegeten hebben. Het water is gratis en de groente is ook zelfbediening. Binnen vijf minuten staat er een heerlijk gerecht voor ons, opgediend door een glunderende kok. We hebben niet veel tijd want de bus wacht, anders hadden we vast nog wat besteld. Afrekenen dan maar: 60 Bath! Samen!! Pfff wat een prijzen. Geer duwt hem 20 Bath fooi in de handen die hij beschaamd aan neemt. En zo hebben we nog 20 Bath over.
Nog anderhalf uur rijden door een onherbergzaam landschap en dan komt Huay Pakoot in zicht. Hoewel, in zicht, we zouden het zo voorbij zijn gereden. Een paar hutjes op palen, rondscharrelende varkens, kippen, kuikens, honden katten, koeien en vooral veel chaos.
De koffers worden uitgeladen en dan wordt in de basis
de verdeling van de gastgezinnen bekend gemaakt. Alle vrijwilligers hebben een eigen gezin toegewezen gekregen. Geer en ik mogen samen, wat eigenlijk een zonde is hier in Thailand als je niet getrouwd bent. Maar voor de gezinnen zijn we dat deze 14 dagen wel. Ha ha.
Een leuk klein spartaans ingericht huisje, met veranda staat op ons te wachten. Matrassen op de grond, hoofdkussens en een muskietennet. Een droogrekje met wat hangertjes en een klein rekje om wat spullen op te hangen. Het hoofdhuis ligt dertig meter verderop. De wc is in een klein hutje en is niet meer dan een gat in de grond en een teil water ernaast om te douchen. Maar het had erger gekund. Geen luxe maar dat wisten we vantevoren.
De open t -shirts die ik bij me heb kan ik vergeten want schouders moeten bedekt zijn. Dan maar een iets warmer ding aan en dan kennis maken met het gastgezin. "Dablue" Welkom, Hallo en Tot ziens. Heel makkelijk dus te onthouden. Ik heb wat cadeautjes bij me, Speculaas en stroopwafels en wat Delfst blauwe spulletjes. Niet dat zij weten wat Delftsblauw is, maar het wordt vol bewondering aangenomen. Goed gescoord dus! Voor het babytje dat ze in een draagdoek op haar heup draagt heb ik helaas niks. Het kleintje van drie jaar ligt nog te slapen. Daar heb ik wel wat voor bij me.
Terug op de base worden we in groepjes opgedeeld en maken we een kennismakingsronde door het dorp. Hutjes in allerlei grootte, waaronder de dieren rondscharrelen. Een klein schooltje voor de ongeveer 60 kinderen die hier wonen, een koffiehutje, een klein winkeltje waarbij je je niets moet voorstellen en een tempel waarin een monnik woont die blijkbaar veel voor het dorp doet. Het dorp telt ongeveer 400 inwoners, die bijna allemaal op het land werken. De dichtsbijzijnde stad is Mae Chaem op ongeveer twee uur rijden .
Als we na de ronde door het dorpje terug op de basis komen staan er wel 60 verschillende gerechtjes in bakjes op de grond. Daarom heen liggen dikke kussens waarop iedereen zich neer vleit. Vijftien vrouwen uit het dorp hebben voor een welkomstmaaltijd gezorgd, maar voordat we kunnen aanvallen krijgen we van iedere vrouw een wit polstouwtje, dat je geluk en gezondheid moet bezorgen. Terwijl ze het omdoen wordt er van alles gepreveld en gelachen. En het eten wordt koud.... Maar eindelijk kunnen we aanvallen waarbij het de bedoeling is dat je elk schaaltje naar links doorgeeft, zodat iedereen wat kan pakken. Na het eten stelt iedereen zich even voor: Naam, hoe lang je blijft, waar je vandaan komt en hoe oud je bent! Er is nog een vrouw van 63 jaar en de rest is allemaal tussen de 18 en 28 jaar. Wij zijn dus duidelijk in de minderheid. Maar leeftijd is maar een getal.
De rest van de avond wordt ingevuld met informatie over het reilen en zeilen in het kamp, op de basis en in het dorp. Via een diapresentatie worden de olifanten aan ons voorgesteld en de veiligheidsregels opgedreund. Duidelijk een vaker voorgekomen riedeltje. Teveel informatie voor een dag en ik ben dan ook opgelucht als we rond acht uur naar ons huisje kunnen vluchten. De rest blijft nog hangen op de base, maar voor ons "oudjes" is het genoeg geweest.