Woorden zijn eigenlijk overbodig

Zondag 20 september 2015

Hoe hoger we zitten, hoe kouder het lijkt te worden. Als ik mijn benen buiten het bed zwaai lijkt het wel alsof de winter vannacht is begonnen. Het is buiten 1 graden en binnen komt de temperatuur niet hoger dan zes graden. Gelukkig is het water in de douche snel warm, maar ohhh wat zou ik daar graag een uur onder willen blijven staan. Helaas, het is soppen en snel weer afspoelen. Hoewel het pas acht uur is loopt de parkeerplaats hier al helemaal vol. De wandelaars en fietsers die vandaag voor het goede doel ( Orange babies) moeten aantreden, staan al in vol ornaat klaar om te vertrekken. De chauffeur van de pech-bus van gisteravond heeft zijn truck al helemaal uitgeschoven en die lijkt nu opeens te zijn omgetoverd naar een luxe lobby met zitjes, een mega tv-scherm, en waar de koffie al lekker staat te pruttelen. Geer heeft er zijn beloofde bakje al op als ik nog onder de douche sta:)

We doen nog even een manmoedige poging om de wandelaars de berg op te volgen, maar bij mij is de wil groter dan het daadwerkelijk kunnen en we zijn er ook niet echt op voorbereid. Na een paar honderd meter haken wij dan ook af na nog wat mooie plaatjes van de omgeving te hebben genomen. Ik ben er wel jaloers op als ik na anderhalf uur zie dat de meesten al bijna bij de top zijn.

Nog een laatste groet naar de pech-chauffeur en dan rijden we naar Wolkenstein. Ik heb gisteren met Astrid Raats, mijn bureauhoofd gesmst, om te vragen wat hier de mooiste plekjes zijn. Zij komt namelijk zeer regelmatig in de Dolomieten om te skieën. Ook van Wilma krijgen we nog een tip om naar de Val de Gardena te rijden. Mooi, dat zijn dan twee vliegen in een klap. Het is druk op de weg, motorrijders, fietsers en veel, heel veel auto's en bussen zijn onderweg. Dus het is weer uitkijken geblazen. Voor Geer dan, want ik kan rustig genieten. En eigenlijk zou ik alleen maar sprakeloos kunnen zijn van al het moois hier in dit gebied, maar ik hoor mezelf wel honderd keer zeggen : "Mooi he Geer". Ik hou van Griekenland, van de zee en de baaitjes en de stille wegen, maar dit vind ik zo overweldigend prachtig! We stoppen zo vaak als mogelijk om foto's te maken, maar vaak moeten we honderden meters terug lopen, want met ons willen nog meer mensen hetzelfde doen. En waar we ook rijden, en waar we ook kijken, overal om ons heen gaan kabelbanen naar boven en naar beneden. In elke bocht is er wel eentje. De prijzen voor een retourtje varieëren van 10 tot 40 euro. Ik denk dat de hoogte en de afstand de prijs bepaalt.

Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt, de wind snijdt door je heen. Maar de zon schijnt en de lucht is blauw. Aan het einde van de dag zetten we het busje aan de kant op ongeveer 25 kilometer voor Cortino d'Arezzo. De weg is redelijk rustig, aan alle kanten de bergen om ons heen. Zodadelijk steken we de weg over voor een heerlijke pizza en dan is het finito voor vandaag. Morgen nog meer Dolomieten.

Route: Pass Pordoi-Canazei-Wolkenstein-Corvara-La Villa/Stern-Armentarola
Gereden kilometers: 58
Slaapplek coördinaten: N 046. 33.216 O 011.58.097