Cinque Terre, en vijf beproevingen....

Vrijdag 11 september 2015

Niet velen op een begraafplaats kunnen zeggen dat ze de volgende dag weer verkwikt wakker worden. Wij wel. Een beetje illegaal openen we nog het toegangshek om de watertank te vullen en dan gaat het rap richting de A12. De autosnelweg dus want de SP routes langs de kust zijn echt niet te doen. Van de omgeving zie je echter geen bal. Voor zeker 80% van de afstand rijd je hier door tunnels. Redelijk op tijd zijn we in Levanto, waar we op een betaalde parkeerplaats voor campers moeten parkeren. Een kaartje trekken is een verhaal appart. En ik ben echt niet de enige die staat te stuntelen. Ik moet 12 euri neertellen voor 12 uur campertijd maar hoe is wazig... en in het Italiaans natuurlijk. De eerste ticket gaat mis en kost me 60 cent. Van het biljet van 10 euro krijg ik € 9,40 in kleingeld terug. Het lijkt wel een gokautomaat. Dan snap ik eindelijk de bedoeling en rolt er alsnog een camperticket van €12,- uit. Dan doe ik weer iets doms om in plaats van de goede ticket die van 60 cent achter de voorruit te leggen. Resultaat als we terugkomen: een parkeerbon.

Dan komt de tweede beproeving. Een treinticket via een automaat die heel gewichtig Italiaanse teksten op het beeldscherm tovert. Voor ons staan twee toeristen ook te goochelen, maar ze komen er ook niet uit. En het is druk, heel druk. Gelukkig heeft Car wèl geduld en trotseert lange rijen en humeurige Italianen. Er is een soort toeristenbureautje in het station, die dagkaartjes verkoopt voor onbeperkt trein, bus, park en gratis wifi. Voor € 12,- p.p. zijn we de hele dag verzekerd van vervoer tussen de 5 beroemde dorpjes. Maar dan blijkt dat Beau ook een kaartje moet hebben, dus nog een keer in de rij en voor € 7,30 mag hij ook mee. Oja...zelfs op zijn kaartje staan de codes voor de wifi ;)
Beproeving nummer drie. Veel teveel mensen willen die ene trein in. Toeristen met zware koffers, proppen zich naar binnen en dan komen wij ook nog eens met een hond. Gelukkig is het maar één halte en na 6 minuten kotst de trein een groot deel van de meute weer naar buiten en staan we in Monterosso. Mooooi is het hier, maar dat vinden met ons ook nog duizenden anderen. En de hebben ook allemaal dorst en honger gekregen want het is inmiddels 12 uur geweest. Beproeving nummer vier. Gelukkig heb ik 'geduldige Car' bij me die weer een rij trotseert en wat te eten scoort, terwijl ik met Beau een plekje in de schaduw op een van de trappen bemachtig. Want ook dat vergt een scherp oog en snelle reactie. Maar we komen tot rust en met een gevulde maag gaan we opzoek naar het wandelpad dat de dorpjes met elkaar verbindt. Zo gaat dat hier. Of je pakt de trein, of je pakt de boot, of je gaat lopen.

Beproeving nummer vier. We gaan lopen. Nu klinkt dit wat dramatisch want we wandelen graag. Maar met ons ook weer honderden toeristen die het zelfde idee hebben. Het wandelpad is een paadje waar je elkaar maar net kunt passeren dus is het een een langerekte fille van wandelaars en opeens staan we stil en gaan we letterlijk stapje voor stapje vooruit. In de zon natuurlijk die weer hevig zijn best doet om de temperatuur weer richting de 28 graden te laten oplopen. Mijn innerlijke kookpunt loopt ook weer op. Na een kwartier ben ik het zat en wurm me langs de file om te kijken wat het probleem is. (beroepstik noem ik het maar) En dan blijkt dat je om door het nationaalpark te mogen lopen ook een kaartje nodig hebt en dat je dit plotseling hier bij een keetje op het smalle pad kunt kopen. En dat houdt vreselijk op. Maar onze kaartjes waren toch all-in? Juist ja, dus ik roep langs de file naar achteren dat Car ook kan komen en dat lucht letterlijk op. De wandeling is zondermeer prachtig maar best wel zwaar omdat er toch regelmatig flink geklommen en gedaald moet worden. Maar na 2 uur en 20 minuten komen we in "terra 2" aan, Vernazza dus. Onderweg hebben we in de wandelfile kennis gemaakt met diverse nationaliteiten waaronder enkele Amerikanen die helemaal gecharmeerd waren van Beau. De nationale kreet: "O my Gosh" hoorden we meer dan eens. En als we dan vertelden dat hij "friendly" was moest er geknuffeld worden. De talloze Aziaten die hier ook zijn kijken het verbaasd en soms zelfs met afschuw aan. De enige hond die zij kennelijk kunnen waarderen is een gevilde op de barbeque.

Vernazza is ook weer prachtig en we komen ogen te kort, om alles te zien en om die duizenden toeristen te ontwijken. Omschrijven hier is niet te doen. Gewoon dus de foto's bekijken.

Van Vernazza nemen we weer de trein. slaan station Corniglia over en stappen uit in Monarola. We vergapen ons hier een tijdje aan de durfals die een rots in de baai beklimmen en dan van grote hoogte naar beneden springen. Tussen het merendeel met testostoron geladen jongeren staat een wat korpulente vijftiger met een zwembroek die ook dateert uit die jaren. Moet die ook nog zo nodig? Ja hoor, maar deze springt niet, maar maakt een keurige duik, waar al die pubers een puntje aan kunnen zuigen. Van de honderden toeschouwers krijgt hij na een "Ohhh" een daverende applaus als zijn kale kop weer grijnzend en gezond boven water komt.

Het stuk van Manarola naar Riomaggiore zijn we weer van plan om te gaan lopen, via het beroemde wandelpad de "Via dell'Amore". Het pad is uitgehakt in steile kliffen en maar 2 km lang. Het is schilderachig, spannend en terecht beroemd volgens ons Capitool reisgidsje. Maar dit liefdespad wordt ons door de burgemeester verboden. Afgesloten wegens vallend gesteente staat er op een gewichtig document bij de afzetting. Jammer! Dan moeten we een keuze maken tussen Riomaggiore en Corniglia. Beiden lukt niet meer gezien de tijd.

We kiezen voor Corniglia. Beproeving nummer 5 ! Het station ligt echter buiten het dorpje en we moeten eerst nog een honderden meters lange trap naar boven sjouwen. Dat valt tegen. Het dorpje vinden wij overigens ook minder dan de anderen, maar het terrasje is prima en een lekkere pizza en een liter bier maken veel goed. De trappen hoeven we daarna niet te nemen want er rijdt ook een pendelbusje van het centrum naar het stationnetje. Dat hadden we dus op de heenweg gemist. Gezien het late tijdstip is de drukte nu gelukkig weg. We zien, wachtend op de trein die hier overigens ook nooit op tijd vertrekt, de zon mooi rood ondergaan. En dan staan staat het bussie in het donker op ons te wachten in het camper-ghetto. Hutje aan mutje staan ze hier in de parkeervakken geperst. We grissen het verbaal nog even achter de ruitenwisser vandaan en zoeken een rustigere plek een paar km verderop in de binnenlanden. Het nationale park 'De Cinque Terre' staat nog steeds op de wereldefgoedlijst van de UNESCO, maar kan nu van ons lijstje geschrapt worden. Het was een belevenis!!
(Voor een serieus verhaal kijk op www.parconazionale5terra.it ;))


Route: Santa Margherite Ligure-Levanto- Cinque Terre-Levanto
Gereden kilometers: 72
Slaapplek coördinaten: N 044.20.231 O 009.13.333