Het hoog(s)te punt.

Met dank aan de burgemeester van Krania voor de rustige slaapplek en de vrije wifi verlaten we het dorp. De eerste kilometers gaan stapvoets want we moeten ons door de ochtendspits heen wurmen. Eerst een flinke kudde schapen, vervolgens een stoet zeer trage runderen en als we denken gas te kunnen geven staan bij de volgende bocht de paarden de oversteek te maken.

En daarna komen we op onze route nagenoeg niemand meer tegen. Bewust hebben we de autosnelweg gemeden. Deze loopt met zeer veel tunnels door de bergen heen dus je ziet dan van de omgeving geen bal. Nee, we kiezen voor de weg die erlangs loopt. Heel veel bochten en het nodige hoogteverschil. Op de kaart loopt naast deze weg een groene lijn wat staat voor: “ landschappelijk mooie route” en daarvoor zijn we natuurlijk in Griekenland. Omdat er toch geen verkeer is kun je heerlijk rustig tuffen en op je gemak om je heen kijken. Alhoewel het toch oppassen blijft. De weg ligt regelmatig bezaaid met vallend gesteente uit de flankerende rotsen. Tevens zijn vaak hele gedeeltes van de rijbaan weggezakt in de ravijnen of staat op het punt de ravijn in te zakken en is al flink gescheurd. Repareren heeft hier geen prioriteit. Als men het opgemerkt heeft staan er wat pylonen, maar voor de rest moet je hier gewoon goed uit je doppen kijken.
Op de route ligt boven op een pas nog een cache.(GC5EF7A) Hoewel die al meer dan een jaar ligt is hij pas twee keer gelogd. Niet omdat hij zo moeilijk is maar gewoon omdat hier amper stervelingen komen. Boven op de Katara-pas moeten we wel even een trui aan. We zitten op een hoogte van 1678 meter en dat is ’s morgens nog best wat frisjes. Dit is meteen ons hoogste punt in Griekenland. Hoewel de berg Olympos met zijn 2917 meter de hoogste bergtop van Griekenland is , kun je daar met de auto maar tot een hoogte komen van zo’n 1400 meter.

Als we uitstappen komt plotseling vanuit het niets een heerlijke pup aansloffen. Aan zijn dikke pootjes kun je zien dat deze benjamin van plan is nog flink groter te groeien. Ook deze is weer zeer aanhankelijk en palmt ons meteen in. De brokjes komen weer tevoorschijn en hij laat het zich goed smaken al ziet hij er niet uitgehongerd uit. Het is het type Pyreneese berghond en net als we samen overleggen hoe groot deze wel niet zou worden, komt pa tussen de rotsblokken tevoorschijn. Ja, zó groot worden ze dus. Ook pa is een goedzak al loopt hij wat dreigend rond Beau, die in vergelijking met deze joekel, maar een middenslag is.
Ook pa heeft trek in brokjes en laar het zich smaken. Kleine Slof is niet meer weg te slaan en gaat uitdagend liggen en laat zich uitgebreid aanhalen. Zullen we deze dan….?
We zijn bijna vergeten dat we hier op zoek waren naar een cache. Even zie ik deze lobbes groot worden bij mij drie-hoog in Sittard, maar dan overwint toch weer het gezonde verstand. En laten we deze goedzakken achter bij de kudde runderen die het tafereel lodderig hebben gadegeslagen.

We zakken weer de berg af die deel uitmaakt van het prachtige Pindos-gebergte. Sommige delen doen wat Oostenrijks aan, maar de ruige stukken herinneren ons weer aan het Schotse hooggebergte. Heel rustig dalen we weer af richting Ioannina. De truien kunnen weer uit maar ze zon verdwijnt achter dikke donkere onweerswolken. Geen weer om hier op de flanken van de berg te zitten. Met zware regenval komt het gesteente massaal los uit de bergwanden en ook aardverschuivingen zijn dan te verwachten.
Maar voor het gedonder losbarst zijn we beneden en rijden we Ioannina binnen. We krijgen nog even de kans om op het mooie fort een cache te vinden en dan barst het geweld los in de vorm van een paar flinke onweersbuien. Busje in, drankje en languit een boek lezen. Ook gezellig.

Na een paar uur is het over en komt alweer een waterig zonnetje. We kuieren nog even de stad in, trekken wat geld uit de muur en neuzen alvast in de menukaarten van de talloze restaurantjes. Doordat we een onbeschoft groot ijsje naar binnen werken is ons hongergevoel echter weg en gaan we, voor Nederlandse begrippen, pas laat eten.

De keuze van het restaurant is een goede. De waard van de tent kent zijn vak als het gaat om klanten te lokken. Met een big smile, (jammer van dat slechte gebit) loodst hij ons naar een tafeltje met een vaas rozen. Uit Holland liegt hij, want ondertussen heeft hij al terloops geïnformeerd waar we vandaan komen. Zijn charmes gaan nog verder als hij nog voor we goed en wel zitten een roos uit de vaas haalt, en deze hoffelijk aanbiedt aan Carry.
Natuurlijk beweert hij dat hij ook in Nederland is geweest en daar vrienden heeft. In een adem noemt hij diverse plaatsen met hun bezienswaardigheden. Hij zegt zelfs in een mengelmoes van Duits, Engels en Nederlands dat hij in Geleen een vriend heeft die een restaurant op de Rijksweg runt. Als hij mijn bedenkelijk gezicht ziet,haalt hij zijn mobieltje uit zijn zak, tikt een nummer in en duwt mij het telefoontje in mijn handen. “Hier mijn vriend” zegt hij; “ Nederlands praten hè”. En dan heb ik ineens ongevraagd de uitbater van het Grieks restaurant Athene aan de lijn, die net zo verbaasd is als ik.

Eindelijk krijgen we ook de menukaart van deze lichtelijk ADHD-er met de mededeling dat hij geen haring heeft en ook geen bloemkool. Tussendoor stuift hij van het ene tafeltje na de andere. Als we de bestelling doen en wat recepten kiezen roept hij ineens. “ Teveel, stop maar”. Kaarten worden weggehaald en als hij met de gerechten aankomt snappen we zijn opmerking. De Griekse salade is kingsize en het brood erbij is overvloedig, lekker en vers. De tzatziki is ook niet kinderachtig te noemen en eigenlijk is dit al een maaltijd op zich.
En dan komt de Souvlaki voor mij en de Moussaka voor Car. Rijkelijk met frietjes en rijst en wat salade eromheen. Te veel eigenlijk, maar we nemen de tijd. Als ik om de rekening vraag, gebaart hij dat we nog iets moeten proeven. Een leuk opgemaakt bord met appelschijfjes gedrenkt in honing met een soort op een pruim gelijkende abrikoos erbij. “Op eten” zegt hij met een grijns, anders krijg je geen rekening.
Zuchtend ziet hij ons het lekkers naar binnen werken en dan komt hij ook nog met twee ijsjes aan….
Waar laten we het, maar gezelligheid kent geen tijd, dus die nemen we. Bovendien heeft hij wifi ;)
Dat we de desert-kaart niet meer nodig hebben is wel duidelijk.

Dan mogen we eindelijk afrekenen. Cola, halve liter bier, griekse salade, Tzatziki , twee hoofdgerechten, fruit en ijs…. Alles samen € 24,10…. Doe maar € 24,- is zijn laconieke opmerking en trekt nog een roos uit de vaas voor Car. Dat we hem achterlaten met een dikke fooi mag duidelijk zijn.

Route: Kranea - Metsovo - Ioannina.
Gereden: 100 km
Coördinaten slaapplek : N 39 40.411’ E020 51.656’