In het berenbos

Maandag 8 juni 2015

Het is drie uur vannacht als het stelletje druktemakers eindelijk in de donkere nacht verdwijnt. En dat waarschijnlijk alleen maar omdat het begint te regenen. Ik heb er niet veel last van gehad. Als ik op mijn goede oor lig kan er een kanon naast mij afgaan. Maar Geer heeft lang wakker gelegen. Desondanks staan we om half acht alweer naast ons bed. Het is bewolkt en nog niet warm genoeg om buiten te eten. Eigenlijk willen we weer richting het strand en de zee om daar de laatste dagen door te brengen. Maar omdat de zon het laat afweten rijden we na het ontbijt door de bergen naar Xirolivado. Een slaperig klein gehucht op 1200 meter hoogte in het Vermiogebergte. In dit grote dennenbos liggen vier caches verstopt. ( GC4GA5D, GC4GA50, GC4GA4P, GC4GQHN).Voor Beau heerlijk om nog eens lekker te kunnen wandelen en ook niet slecht voor ons.

De vijftien slingerende kilometers moeten we helaas aan het eind van de morgen ook weer langs dezelfde weg terug omdat in dit dorpje de geasfalteerde weg eindigt en we zijn (ik ben) niet meer van plan om op een onverhard pad vast te komen zitten.

Na de drukte van Veroia rijden we ditmaal via de snelweg door naar Grevena na eerst weer verrast te zijn geworden door de tolweg die ook hier weer zonder eerdere aankondiging voor ons opdoemt.
Aan beide zijden van de snelweg staan hoge afrasteringen. Kilometers lang voelen we ons alsof we door een strafkamp rijden. Maar wat blijkt: Overal staan borden dat we in het gebied rijden waar nog vele bruine beren schijnen rond te lopen. En die wil je natuurlijk niet voor je wielen hebben. Hoewel Geer de hele tijd roept dat het wel eens “ tijd “ wordt voor eentje zie ik ze liever op de foto. In Grevena rijden we van de snelweg af en komen we weer in de bewoonde wereld. Even de boodschappen aanvullen bij de Lidl die midden in dit berengebied ligt. Maar ook hier weer geen beer te zien behalve op de bordjes die langs de kant van de weg staan.

Na de voorraad weer te hebben aangevuld, rijden we door het Pindosgebergte (ook nog steeds berengebied) naar Eleftherochori. De Venetikos rivier stroomt hier door een grote kloof die aan weerszijden wordt begrensd door hoge, vreemd gevormde rotsen. (conglomeraat rotsen). Op de brug die de beide oevers verbindt ligt ook weer een cache. (Voor geïnteresseerden GC56YVH) Nadat de paar toeristen die hier rondlopen zijn verdwenen is het een koud kunstje om het ding tevoorschijn te toveren. De vijfde vandaag! Net als vanmorgen in het dennenbos zouden we hier nooit terecht zijn gekomen als er geen caches lagen. Zoals zo vaak liggen die op de mooiste plekjes in de wereld, en hebben meestal wel iets over de omgeving te melden.

Het wordt tijd om een plekje voor de nacht te zoeken. Na die korte nacht(on)rust willen we het vandaag niet te laat maken. Het enige dorpje dat we op deze weg tegenkomen heeft een leuk pleintje waar we bij de burgemeester voor de deur mogen staan. Niet dat we dat gevraagd hebben want er is hier geen hond te zien. Er is een klein restaurantje waar twee oude dametjes op krakkemikkige stoeltjes zitten. Het lijkt ons geen goed idee om hier wat te gaan eten.
Dus ik zet maar weer zelf mijn koksmuts op, nadat ik eerder die hele dag ook al als co-piloot heb gefungeerd.
Morgen richting Ioannina.


Route: Veria- Kozani-Siatista-Grevena-Krania
Gereden: 206 kilometer
Coördinaten: N39 53.896’ E021 16.927’