Griekse waanzin

Yuri komt nog even langs om afscheid te nemen en we wisselen wat adressen uit. Jorgos de vrije Griek laat he afweten dus naar de olijfdrank kunnen we fluiten.
We koersen op de zuidkaap van Sithonia aan, oftewel de “middelvinger”. Een van de caches op de route ligt tegen de rotsen maar daarvoor moet je eerst een paar meter door kniediep water, waarna je een paar meter tegen de rotswand omhoog moet klimmen. Moet te doen zijn lijkt ons maar de aanwakkerende wind heeft een onstuimige zee veroorzaakt en golven beuken op de rotsen waardoor er een sprake meer is van kniediep water. Bovendien zijn de rotsen scherp en om hier nu nog even te vallen…. We laten deze voor wat het is. Wel komen we nu bij toeval aan bij de verlaten stad. Yuri was hier naar op zoek geweest maar kon hem niet vinden en “ de vrije Griek” wist, of snapte niet wat hij bedoelde.
Het is een flink oppervlak, 4 km2 van wegen met op diverse punten zelfs lichtmasten, maar voor de rest helemaal niets. Het was ooit bedoeld als een soort kuuroord voor voormalige Griekse officieren. En zoals zoveel projecten in Griekenland is hier ook de klad in gekomen. Het is nu meer een spookachtig labyrint. Yuri, als je meeleest; het plekje is te vinden achter “Klimatariá Beach”
Later lezen we in ons reisgidsje dat er ook nog meerdere poelen moeten liggen met waterschildpadden. Helaas, die hebben wij dan gemist en komen op het to-do lijst van een volgend reisje.

Als de kaap wordt genomen lokt nog even een doodlopend weggetje naar het zuidelijkste gedeelte. Maar al na 500 meter stuiteren we door diepe kuilen en over stenen en voor de tweede keer deze morgen besluiten we wat laf te zijn. Je wordt ouder pappa, geef het maar toe.

Het strand een km verderop is immers ook een goede plek om te lunchen en de baai Porto Koufo is ideaal en zonder risico voor ouderen zoals wij. Koufo betekent doof en heeft de naam gekregen omdat het door hoge rotswanden van de zee is afgescheiden waardoor je het geraas van de golven niet hoort. Tevens is dit de grootste natuurlijke haven van Griekenland. Niet dat hier veel bedrijvigheid is. Er liggen wat vissersbootjes te dopperen op het nagenoeg rimpelloze water. Een aanlegkade is nagenoeg weggeroest en alles ademt hier rust uit.
Beau snapt het meteen en na een bad gaat hij op zijn favoriete strandplekje liggen, steevast een meter van de vloedlijn. Wij volgen zijn voorbeeld na onze lunch en houden ook een siësta. In de rotsen rondom de baai zouden nog gieren moeten zitten maar we zien er niet een. Mogelijk omdat we ook te lui zijn om de verrekijker te pakken en sowieso vallen onze ogen steeds dicht.

Na ons middagslaapje volgt Porto Caras. Een bizar gebied. De spuug rijke Griekse reder heeft hier in het verleden een een gebied van 5000 hectare grond gekocht en het vervolgens geheel omzoomd met een groot groen hek met prikkeldraad erop. Hij was van plan om hier een staat in een staat te vestigen, vergelijkbaar met het schiereiland Athos, maar meer nog was het staatje Monaco zijn voorbeeld. Maar hier heeft de Griekse regering toch een stokje voor gestoken. Weliswaar is een groot gebied nog steeds afgesloten en alleen voor “nette mensen” toegankelijk. Je betaalt € 5,- maar kan dat bedrag als korting terugkrijgen als je hier wat koopt of besteedt. Boven op een van de heuveltoppen ligt een van zijn persoonlijke residenties, maar dit lijkt uit de verte redelijk vervallen en bovendien spuuglelijk. Het doet me denken aan de een van Hitler’s onderkomen waar me de naam even niet te binnen schiet.
Het grote hotelblok dat wel nog steeds dienst doet voor die “nette mensen” is in mijn ogen eveneens spuuglelijk. Meneer de geldwolf was in het verleden van plan om nog drie van die blokkendozen neer te leggen maar hier maakte het dorp Marmaras met succes bezwaar tegen. Het onafgebouwde karkas is nu nagenoeg overwoekerd door de natuurlijke begroeing. Inmiddels is het totale toegangsverbod wat versoepeld en liggen er in het gebied wat wandelroutes en kun je op die manier ook wat idyllische strandjes tegenkomen. Wij trekken er ook eens tukje op uit, maar meer omdat hier ook weer een cache verborgen ligt. Als extra beloning vinden we op het strand nog een grote schelp, die natuurlijk ook als trofee mee gaat.

We gunnen Caras verder niks. Zelfs niet die € 5,- en rijden naar het verderop gelegen stadje Neos Marmaras. Car trakteert dus we vleien ons neer op een van de talrijke terrasjes om weer eens lekker te Grieken…. Ik dan, want Car kan het gekozene dit keer niet bekoren. Beau profiteert hiervan en slokt gretig aan toegeworpen vlees naar binnen.

Als we een een plekje voor de nacht zoeken gaat het nog bijna mis. Heel veel mooie plekjes worden hier ingepikt door resorts met talloze appartementen en voor zwervers zoals wij is hier geen plaats. Maar nog net voordat het donker is vinden we toch weer dat plekje waar we zo dol op zijn. Verscholen in de bosjes en met ons ‘eigen’ strandje.


Route:Sarti Beach- Kal;amitasi-Porto Koufo-Touroni-Porto Carras-Neos Marmaras-Spathies Beach
Gereden 82 kilometer
Coördinaten: N 40.10.563 O 023.42.982