Bij Bernd

Vrijdag 29 mei 2015

Gisteravond zagen we tijdens onze avondwandeling door Platamonas toevallig Nikos zitten kaarten in het cafe, met blijkbaar alle mannetjes van het dorp om zich heen verzameld. “Daar ga ik toch echt niet naar binnen” zeg ik tegen Geer en dus geven we vanmorgen aan de vriendelijke dame van de pub het mapje met de foto’s en zij belooft ze aan hem te geven.

We hebben vanmiddag om een uur met Bernd afgesproken dus hebben we nog genoeg tijd om in Leptokarya nog wat boodschappen te doen.
Rond kwart over twaalf vertrekken we richting ‘de berg’. Die tijd hebben we echt wel nodig om zijn huisje te bereiken. Want ik weet nog van de vorige keer dat we niet helemaal tot aan zijn huis kunnen rijden vanwege de slechte staat van de weg. Het laatste eind zullen we moeten lopen.

Maar rond Platamonas en Skotina zijn ze een nieuwe autosnelweg aan het aanleggen. Het tunneltje waar we normaal onderdoor moeten om onder de drukke weg de oversteek naar de andere kant te maken, is verdwenen. De drukke weg is nu als snelweg in de maak en er zijn van deze kant geen toegangswegen meer naar de bergweg. Hoe we ook zoeken en wel drie keer op dezelfde weg uitkomen, we kunnen het niet vinden. Geer wordt er steeds chagrijniger van en ik besluit Bernd te bellen. Maar als je niet kunt uitleggen waar je staat wordt het wel erg moeilijk. Dan maar via de snelweg een afslag proberen te vinden maar daar staan we opeens voor de tolpoorten. € 6,40 betalen voor een weg waar we niet op moeten zijn is wel erg pijnlijk. Maar de vriendelijke dame achter het loket gebaart (na enig zeuren van onze kant) naar mij dat ik de slagboom omhoog mag doen en dus kunnen we doorrijden zonder te betalen.
De eerste afslag weer van de snelweg af en dan begint het weer van voren af aan. We kunnen het niet vinden. Dan maar weer Bernd bellen en als we het dan alsnog niet kunnen vinden besluiten we door te rijden naar het noorden. Geer is het onderhand goed zat. Moppert op die stomme schildpadden, de verspilde diesel en die “kloteweg”. Als Bernd het nog eens uitlegt zegt hij dat dat we moeten uitkijken naar een garagewerkplaats, daar staat hij toevallig omdat hij zijn auto moest ophalen.
Geer herinnert zich dat we ergens een kwartier geleden in Skotina al eens langs een werkplaats zijn gereden. Dus keren we weer om en rijden terug naar Skotina en ja hoor: daar staat Bernd met zijn jeep. Ik duikel de auto uit van opluchting. Een hartelijke begroeting volgt en dan meteen: “Carry, kannst du diesen auto nach oben fahren?”
Hij heeft er namelijk twee bij de garage staan en die moeten allebei de berg op. En dus rijd ik de kleine 4 wheeldrive naar boven, achter Bernd die ons de weg wijst en met Geer in het bussie weer achter mij aan.
Naderhand komen we er achter dat we het eerste gedeelte van deze bergweg al een uur eerder hebben gereden, niet wetend dat we onbewust op de goede weg zaten . Langs deze hobbel en knobbelweg kan Geer zelfs tot helemaal bij het huisje van Bernd rijden. Wij hadden deze weg nooit kunnen vinden hoewel ik later op de terugweg zie dat ik hier vroeger altijd heb gewandeld. Maar als je in deze bergen niet weet waar je ongeveer bent lijken alle wegen op elkaar.
Het huis van Bernd en de ruimte er omheen is een waar paradijs geworden. Onherkenbaar sinds we hier vier jaar geleden voor het laatst waren. Er zijn nog ongeveer veertig schildpadden die zijn zorg nodig hebben. In de tijd dat ik er werkte waren dat er zeker honderd.
Voor wie meer wil weten: www.oaetos.de

Bernd zit op zijn praatstoel en vertelt honderduit. Herinneringen worden opgehaald en hij geeft ons nog flink wat tips van dingen die we beslist nog moeten gaan zien.
Hij is inmiddels 70 jaar maar nog steeds actief en vol levenslust. Probeert nog steeds zijn idealen na te streven en dat lukt hem zo te zien goed. Hij is ook vast van plan om minstens 94 jaar te worden, ondanks de mankementen die hij heeft sinds hij drie jaar gleden door de ziekte van Lyme is getroffen. Hij bakt nog steeds zijn eigen brood, kweekt de meeste groenten zelf en maakt zijn eigen wijn maar laat zijn schapen slachten door Albaniërs die in de buurt werken. Dat kan hij echt niet zelf, vertelt hij. “Ik ken de dieren te goed, ze kwamen als lammetjes bij mij”.
Met de kippen gaat dat een stuk makkelijker, maar de meesten worden door de vos ontvoerd:) Hij voorziet in zijn onderhoud door het geven van natuurexcursies, maar sinds de crisis is dat een stuk minder geworden.
Na een paar uur nemen we afscheid met de belofte om de volgende keer dat we in Griekenland zijn, weer langs te komen. We weten nu de weg dus dat zal een stuk makkelijker gaan dan.
Ik vond het heerlijk om weer even daar te zijn maar het roept ook altijd weer de nodige emoties op. In de jaren dat ik er vrijwilligerswerk deed kreeg ik altijd weer genoeg energie om er thuis tegen aan te kunnen. Ik ben blij dat dit stukje Griekenland in mijn leven is gekomen.

We hebben geen zin meer om veel verder te rijden dus zoeken we een plekje aan het strand in Skotina Beach. Het lijkt afgelegen maar doordat er tweehonderd meter verderop een hotel ligt slenteren er in de loop van de avond nog wel tientallen mensen voorbij. Morgen staan we hopelijk weer op een rustiger plekje.

Route: Platamonas-Leptokarya-Bernd’s huis-Skotina Beach
Coördinaten: N 40.02.734 O 022.34.827