Tussen Ossa en Olympos

Dinsdag 26 mei 2015
Ik heb vannacht gedroomd dat ik wakker word met allemaal schildpadden die om het bussie heen scharrelen. Helaas, het was maar een droom. De werkelijkheid is dat ik gewoon voor het ontbijt ga zorgen terwijl Geer een ommetje maakt met Beau. Maar ik hoor nog wel dat hij hem de opdracht geeft om voor het vrouwtje schildpadden te gaan zoeken. En als er een ding is waar hij goed in is, dan is het wel dat. Ik stel me er niet erg veel van voor want ik ben gisteravond tot de conclusie gekomen dat we toch een verkeerde weg hebben genomen. Eentje die niet daar heen gaat waar ik weet dat de Marginata’s moeten zitten. Hebben we dat hele stuk voor niks naar boven gereden met het zweet in mijn handen. Maar opeens hoor ik Gerard roepen: “Car, hij heeft er een gevonden” En ja hoor, daar staat Beau te springen en te piepen terwijl een bange schildpad zijn kop en poten intrekt. Die heeft zeer waarschijnlijk nog nooit een mens, laat staan zo’n harig zwart monster gezien. Zelfs Geer staat er trots bij alsof hij hem zelf gevonden heeft:) En waar er een zit, daar moeten er natuurlijk ook meer zitten. Maar hoe we ook zoeken, Beau dan, we vinden er geen meer.
Na het ontbijt breken we de boel op en dan rijden we die ellendige weg weer terug naar beneden. Over die drie kilometer doen we twintig minuten, maar naar beneden vind ik minder eng dan naar boven. Tenslotte weet je dan wat je te wachten staat.

Het wordt tijd voor weer een beetje strand, het weer is prachtig en we zijn wel toe aan een rustdagje. Maar eerst nog even langs de Tempi kloof. Hier ligt nog een cache die we mee willen pikken als we er toch langs komen. De tien kilometer lange kloof tussen het Ossagebergte en de Olympos werd al in de oudheid door tal van dichters om zijn schoonheid geroemd. Dat is nog steeds zo maar de commercie eromheen is vergane glorie. Er zijn nog wat winkeltjes en een restaurantje maar alles ademt verloedering uit. In de kloof bevinden zich volgens de mythe de bronnen van Afrodite, Artemis en Dapfne. Gerard heeft nog even de neiging om zich met het heilig water te wassen zodat hij er weer net zo zuiver uit komt als toen hij geboren werd:) Maar uiteindelijk kruipt hij toch weer zo het bussie in. Misschien maar goed ook!

Het zandstrand van Stomio is verlaten en zo blijft het de hele verdere middag. Beau geniet van de koele zee na een paar dagen geen water te hebben gezien en vleit zich daarna onder een van de verlaten parasols. Wij nemen een voorbeeld aan hem en genieten van de rust, een mooi boek en de zon.

Op weg naar Stomio zijn we langs de Pinios Delta gekomen. Voor diegene onder ons die na al onze reizen nog niet weten wat het is. Dit gebied heb ik leren kennen toen ik vrijwilligerswerk deed in Platamonas. Hier leven honderden Griekse landschildpadden in hun natuurlijke omgeving. En uiteraard staat dat ook dit weer op ons to-do lijstje. Dus, als om een uur of vijf de zon het een beetje gaat laten afweten rijden we de twee kilometer terug naar de Pinios. Het is even zoeken naar de ingang, want dit gebied is zelfs voor de Grieken die hier wonen een onbekende plek. De ingang wordt verspert door een grote laaghangende tak en daar kunnen we niet onderdoor. Dus moet/mag ik van Geer het bussie even verplaatsen zodat hij met de zwengel van luifel de tak omhoog kan duwen. Maar het bussie en ik zijn geen vrienden sinds ik hem een paar jaar geleden bijna de koppeling heb vernield. Dus ik ben blij als ik weer op de bijrijders plaats kan gaan zitten en we door de opgedroogde rivier het gebied in kunnen rijden. We zijn nog geen vijftig meter verder als we al bijna over de eerste schildpad heen rijden. Het is dus oppassen hier. Door de smalle bospaadjes rijden we naar een grote open plek en zien al meteen de kudde koeien en paarden die hier vrij rondlopen. Ik ben geen held met koeien maar die neem ik dan maar op de koop toe.
De koeien staren ons dommig aan maar blijven gelukkig staan grazen, de paarden slaan al meteen op de vlucht en die zien we ook tijdens onze wandeling niet meer. Het gebied is 25 vierkante kilometer groot en hier zouden volgens een telling die Bernd Pitzer (www.oaetos.de) ooit heeft gedaan, meer dan duizend schildpadden moeten zitten. Beau krijgt de opdracht om te gaan zoeken, maar de eerste paar lopen ons gewoon al voor de voeten. En dan gaat Beau zijn neus achterna en horen we hem elke keer weer joelen en piepen als hij er eentje gevonden heeft. Hij rent dwars door het gebied en we zijn hem vaak even kwijt totdat we hem weer ergens horen. In het uur tijd dat we hier rondwandelen heeft hij er vijfentwintig gevonden. Twee mannetjes en drieëntwintig vrouwtjes. Van een paar jaar geleden weet ik nog dat het aantal mannetjes beduidend meer was dan de vrouwtjes. Overal zien we eierschalen liggen. Naderhand horen we dat de eieren worden opgegraven door de wilde zwijnen die hier ook
rondlopen. Beau loopt onderhand met zijn tong uit zijn bek, hij is kapot moe van de opwinding en de adrenaline.

Wij krijgen inmiddels honger en temidden van de koeien, die ene ezel die hier rond loopt, de paarden, de wilde zwijnen (waarvan gelukkig nog niks te zien is) en de schildpadden, zet Geer de barbecue op.
Als we net aan het eten zijn komt er een pick-up het gebied in rijden en zien we dat de koeien worden gevoerd door een boer en (wat naderhand blijkt) zijn vrouw en twee kinderen. We worden nieuwsgierig als hij onze kant uit komt en met een wichelroede begint te lopen. Wat zou hier nu te vinden zijn? De vrouw spreekt een beetje engels en ze vertelt dat ze op zoek zijn naar goud. Goud? In de Pinios Delta waar alleen koeienflatten en paardenpoep te vinden is? Maar van de stortvloed Griekse woorden die over ons heen wordt gegooid snappen we natuurlijk niks.
De man haalt opeens een stokje van de grond en begint mijn hand te lezen? Wat gaat me nu gebeuren. Dit heb ik zelfs op de kermis nog nooit gedaan. Maar ik krijg het koud als hij allerlei dingen zegt die hij nooit zou kunnen weten. Omdat ik niet alles kan volgen nemen we het gesprek op het mobieltje op zodat Bernd het een dezer dagen voor ons kan vertalen. Dan mag ook ik het eens met de wichelroede proberen. Als ik het ding een paar vragen stel (Waar is) slaat hij meteen de goede kant uit en kan ik alleen maar stomverbaasd aan de boer vragen:” Hoe kan dit?”

Na nog wat handen- en voetenwerk, wat Griekse en Engelse zinnetjes nemen we afscheid van Stavroula, Jorgos en de kinderen met de belofte dat we elkaar op Facebook gaan volgen. We krijgen nog wat eitjes in de handen gedrukt en dan rijden ze met een vriendelijke zwaai het gebied weer uit.

Ons eten op de barbecue is intussen koud geworden. De muggen jagen ons snel naar binnen en daar zitten we nog lang na te genieten van deze bijzondere dag.


Route: Ossa-Tempi-Stomio-Pinios Delta
Gereden: 49 kilometer
Coördinaten: N 39.52.882 E 22.43.091