Nog meer en nog steeds Evritania

Het meer ligt er grauw en grijs bij, en er staat een stevige bries. Het mooie weer van gisteren is vergeten. We ontbijten binnen en dat terwijl we gisteravond vol goede moed de stoeltjes buiten hebben laten staan. Wel heerlijk weer om te rijden en dus breken we na een uurtje op. Vandaag willen we eigenlijk de oostkust bereiken, maar dat idee vergeten we meteen. De haarspeldbochten lijken in dit gedeelte van Griekenland allemaal op een hoopje te liggen dus de gemiddelde snelheid vandaag ligt niet hoger dan 28 kilometer per uur. Beau probeert zich uit alle macht schrap te zetten in de vele bochten maar dat lukt hem ook na vijf jaar nog steeds niet echt. Hij is dan ook elke keer blij als we het busje even aan de kant zetten. En dat doen we vandaag dan ook vaak. Ik heb thuis al wat caches in mijn mobje geladen en die brengen ons meestal naar de meest mooie plekjes. Maar vandaag dus niet. Hoewel, de plekjes zijn best mooi maar zo erg afgelegen dat we vaak een kilometer of vijftien van de doorgaande weg moeten afwijken en dan worden verharde wegen plots erg onverharde wegen. Ik heb aan onverharde wegen een slechte herinnering over gehouden maar Geer weet me te overtuigen en we gaan langs een slingerende smalle onverharde weg naar boven. Na een paar honderd meter kunnen we echter niet verder want hier is een diepe geul in de weg. Zo te zien is hij al eens eerder opgevuld met stenen maar wij hebben een bussie en geen 4 wheeldrive. Dus bus aan de kant en verder te voet. Hoe het straks terug moet daar denk ik maar liever niet aan want keren op deze smalle weg is onmogelijk.

De cache ligt op het hoogste puntje van de berg bij een oorlogsmonument. Het uitzicht is er prachtig en de bankjes er om heen lokken. Maar het begint langzaam te miezelen en ik zie mijn geest al kruipen als de miezel regen wordt. Dan komen we helemaal niet meer van die berg af.
Eenmaal beneden moet ik Geer loodsen. En dat is echt niets voor mij. Ik sla liever mijn handen voor de ogen alsof ik zo het gevaar kan afwenden. Maar ik zal moeten, willen we beneden komen. Volgens Geer kan ik zo bij MinoanLines gaan werken en dan niet aan de receptie maar op het garagedek van de boot. En dat is dus geen compliment. En dus komen we goed beneden maar dat is dan meer aan de stuurmanskunst van Geer te danken dan aan mijn aanwijzingen!


En dan moeten we ook nog op zoek naar een bakkertje maar in deze negorij is echt niets te vinden. De dichtstbijzijnde grotere stad, Karpenisi, is 25 kilometer verder en in dit tempo kan het nog wel eens lang gaan duren. En naar een stad met Geer is net als, ja als wat eigenlijk. In elk geval geen lolletje en zeker niet als hij honger heeft. Maar om hier een bakker te vinden! Op goed geluk beginnen we te lopen, maar niets. En dan hebben we ook nog geen waypoint aangemaakt om het busje te kunnen terugvinden. Geen bakker, geen supermarkt, geen brood en dus maar weer dat hele zelfde eind terug. En net als we vlakbij het busje zijn is daar dan toch een bakkertje. Op de heenweg zeker over het hoofd gezien en dus kan die hongerige brombeer naast me gevoed worden:)

Voorbij Karpenisi wordt het gebied iets meer bewoond. Maar de dorpjes waar we doorheen rijden tellen dan nog niet meer dan vijf huizen, een cafe en een kerk. In Tymfristos zitten een aantal oude mennekes onder de plantanen op het dorpsplein van hun koffie te genieten. Ik kijk Geer aan en we denken allebei hetzelfde: Daar gaan we bij zitten. We worden vriendelijk begroet en bekeken. Een grote zwarte hond, een blonde vrouw en een grijze man die in dit afgelegen dorpje uit een camper stappen is natuurlijk wel een bezienswaardigheid. Maar bij kijken blijft het want er is niemand die een woordje over de grens spreekt. De waard van het cafe strooit een waterval van Griekse zinnen over ons heen en het enige woord dat ik begrijp is “Hond” en “Merk” . Maar dan begrijpt hij mij weer niet als ik vertel wat Beau voor een ras is. Maar hij knikt eens vriendelijk en haalt dan het bier en de cola.Dat begrijpt hij dan weer wel.


Een plekje voor de nacht is zo gevonden, weliswaar niet zo mooi als de andere avonden maar er is een open wifi en een fijne plek voor Beau die nu heerlijk buiten ligt te genieten van een inspannende dag door de bergen.

Morgen rijden we richting Lamia, de doorsteek van West naar Oost was prachtig en zeker de moeite waard. Maar nu lokken de kust en de strandjes toch ook wel weer.

Route: Gefyra Tatarnas-Loggitsi-Karpenisi-Tymfristos-Vitoli
Gereden: 111 kilometer
Coördinaten: N 38.56.930 E 021.57.366