Vertraging op vertraging.

Zaterdag 16 mei 2015 / Door : Gerard

Vertraging op vertraging.

Keurig op tijd checken we in…. om meteen te horen dat de vertrektijd gewijzigd is. 14:00 uur is gewijzigd naar 16:30 uur. Twee en een half uur vertraging is normaal iets om je druk over te maken, maar we zijn met vakantie dus wat maakt het uit. Bij de haven is keurig free WiFi, dus we laden wat geocaches en trekken de stad in. Ancona hebben we al eens eerder bezocht maar nu hebben we uren de tijd. Van de 6 caches vinden we er 4 en daarna trekken we nog even het centrum in en kuieren langs de zaterdag markt. Car heeft haar horloge vergeten maar ze scoort er nog eentje voor € 5,- en verdomd het ding doet het nog ook. Voor hetzelfde geld wordt het bandje nog op maat gemaakt en de verkoper lijkt nog gelukkig ook met zijn inkomsten.

Na een paar uur kuieren we rustig terug naar de haven. De rijen wachtende vrachtauto’s, campers, caravans en andere voertuigen zijn intussen ras langer geworden. Veel Nederlanders ook en dan valt het ons op dat veel van deze een gele sticker met een nummer hebben. Dat vraagt om uitleg. Het blijkt een groep van 22 campers en caravans te zijn die een gezamenlijke trektocht door Griekenland maken georganiseerd en begeleid door de ANWB. Ze zijn zo’n zes weken onderweg en het thema van de reis is: “ En we gaan nog niet naar huis…”
Ik krijg prompt beelden van een gezamenlijke barbecue op een ANWB erkende camping waar de deelnemers elke avond het clublied “ en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet…” Vol ontzetting loop ik langs de rij nummers om een beeld te krijgen van de deelnemers. Naast ons staat een struise dame uit Hoorn. Van haar krijgen we alle ins en outs van de reis te zien en te horen. De dame in kwestie is Marianne Peerboom. Dat staat ook op haar caravan want dat is verplicht in de groep om de onderlinge band te verstevigen. Ze vertelt honderd uit. Over haar ex man, ex vriend en dat ze nu al sinds jaren alleen reist. Vroeger met een camper en nu met een caravan. Stoer wijffie hoor. Ze heeft al heel veel gereisd en gezien. Dat ze de jongste niet meer is dat hadden we gezien maar dan horen we dat de inmiddels 79 jaar is! En dan alleen met haar auto en sleurhut erachter. Ze heeft als alleen-reizende natuurlijk niemand die de route voorleest uit het routeboek, dus ze heeft een soort klappertje op haar stuur geplakt met daarop een stapeltje A5-jes met daarop de route in extra grote letters. Voorzicht ik vraag ik of het niet handiger is om de route in een navigatie systeem te laten zetten door de reisleiding, maar prompt kom het antwoord dat ze zo’n Dom-Dom maar niks vindt. Ze komt zo al jaren overal en de met de ondersteuning van de ANWB vindt ze het prima zo.
Het enige wat haar wat zenuwachtig maakt is het aan boord gaan van de ferry. Achteruitrijden met een caravan kent ze niet, dus ze hoopt dat dat niet hoeft. En ze heeft gehoord dat het personeel op de autodecks je helemaal gek maken met hun geschreeuw en aanwijzingen. Dat laatste klopt.
Er blijkt met de groep ANWB- ook een cameraploeg mee te reizen. De reis wordt in diverse afleveringen in juli uitgezonden door de omroep MAX (..) en heeft de toepasselijke naam: “ En we gaan nog niet naar huis”. Hoe kan het ook anders. We gaan Marianne dus vast nog een keer op TV zien en omdat het dan toch een BN-ner wordt wil ik natuurlijk met haar op de foto. ;)

Als ons schip, aanmeert en in de haven en zijn vracht bestaande uit 150 trucks en 250 andere voertuigen uitbraakt blijkt al snel dat we de geplande (vertraagde) vertrektijd ook niet gaan halen. Aan het uitschepen lijkt geen einde te komen en het inschepen gaat ook verre van vlot. Het is een raadsel hoe de talloze laders met elkaar communiceren om alles op zijn plek te krijgen. Het schreeuwt en fluit tegen elkaar en natuurlijk de gebruikelijke armbewegingen van de Italianen. Left left, no right, now left! I say left, yes yes, good. Now right now right, back more back. good my friend.. Pffff, ik kan me voorstellen dat een onervaren chauffeur hier bloed nerveus van wordt. Arme Marianne van 79 denk ik nog even als ik mijn bussi strak achteruit in de rij parkeer.
Het inchecken aan boord is inmiddels ook routine. Car gaat met Beau meteen door naar het bovenste dek en ik regel de hut en verdere zaken bij de receptie. De beste manier om niet op te vallen met onze viervoetige verstekeling. Beau snapt het ook meteen. Herkent zijn plas- en poedeltje ook meteen en doet braaf zijn behoefte waarna we hem de hut in smokkelen. Operatie geslaagd. Wij gaan nog even eten in het restaurant waarna we in de lounge bijkomen van een lange dag. Een niet verkeerd eenmansbandje speelt de muziek waar Car verrukt van is, terwijl ik dit stukje tik. Griekenland, we komen er aan….

PS Serena en Jaco (via twitter) bedankt voor de oplossing voor het verkleinen van de foto's. Ik ga ermee aan de slag. TOP !