Vulkanen, kraters, lava, zee, gewoon Lanzarote dus

Na de gebruikelijke ochtendrituelen zijn we weer redelijk vroeg op pad. De regen van gisteren is helemaal verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een half bewolkte hemel, waar de zon echter de overhand heeft. De 20 halen we vandaag niet meer maar met 4 graden minder komen we toch nog aan het zweten vandaag want we gaan niet stil zitten.

Het nationale park van Lanzarote staat op de to-do list vandaag. Maar voordat we daar aan beginnen rijden we nog eerst naar een cache die we gisteren door het barre weer moesten laten liggen. Eerst klimmen we naar de rand van een krater waar we op moeten passen om er niet in te waaien. Er staat namelijk weer een straf windje vandaag en zeker hier op de hogere delen van het eiland is dat goed te merken. Maar het zicht is daardoor geweldig.
De cache is een onderaardse tunnel in de lava. Zo'n 50 meter verder is een enorm gat in de bodem die vermoedelijk ook in die tunnel uit komt. Het is er aarden donker waardoor we de bodem niet kunnen onderscheiden. Te dicht naar de rand is ook niet aan te raden vanwege de wind die ruw aan ons staat te trekken en duwen. César Manrique zou hier weer een prachtige woning van hebben kunnen maken. O ja, nu ik hem toch noem wil ik meteen mijn ietwat degenererende opmerking in mijn voorgaande blog terug nemen. Na diverse kunstwerken van de man nu gezien hebbende, ben ik toch wel onder de indruk en kan zijn werk zeer waarderen.

Het nationale park Timanfaya zoals ik al zei. Dit park met daarin de Montanas del Fuego is een bezienswaardigheid die we niet aan ons voorbij willen laten gaan. Bij de slagboom betalen we € 9,- pp waarna we 2 km verder mogen rijden. Daar staat een enorm restaurant "El Diablo" en jawel, ook weer van de hand van César Manrique.

Daar kunnen we in een gereedstaande bus stappen en worden we een half uur (14 km) rond gereden door de eindeloze slakkenvelden van de Montanas del Fuego. Zelf door dit gebied lopen of rijden is namelijk niet toegestaan. In de bus vertelt een onzichtbare reisleider in drie talen mooie wetenswaardigheden over het ontstaan van dit gebied. Buiten het park is het landschap al indrukwekkend maar deze rondrit is de kers op de taart, of het neusje van de zalm als je meer van vis houdt.

Bij terugkomst bij het restaurant wordt een demonstratie gegeven door water in gaten van het oppervlak te gieten waardoor na enkele seconden met een luid gesis het water als een geiser naar boven wordt geblazen. Ook brandbaar materiaal dat in een gat gekieperd wordt vat spontaan vlam.
Want op nog geen 6 meter onder het oppervlak heerst hier nog een temperatuur van 400 graden. Het restaurant profiteert hier dankbaar van en alle gerechten worden hier boven een soort krater gegrild. Bij binnenkomst loop je langs deze bijkeuken en kun je zien en ruiken hoe het eten bereid wordt. Voor mij genoeg aanleiding om een tafeltje op te zoeken en een heerlijk stuk konijn (sorry Peggy en Tai ) te bestellen. Car kiest uiteindelijk voor een brochette, hoewel ze eerst een beetje sputtert dat het wel zonde was van de broodjes die ze vanmorgen gesmeerd heeft. Een stuk vlees gebraden uit de hitte van de schoot van moeder aarde krijg ik niet dagelijks op mijn bord, dus voor mij is er geen twijfel. Ook hier zorgt de bouw van César ervoor dat we door de enorme gebogen ramen een fantastisch uitzicht hebben op de omgeving.

Genoeg bergen en we dalen weer af naar de zee. De westkust biedt een geweldig spektakel De weg naar El Golfo loopt langs de in ze stekend rotsformatie "Los Hervideros" De zee heeft grotten uit de rotsen gevreten, waar de branding de kust geselt. Via diverse gaten in de lava, kun je dit geweld bekijken en voelen. Moeilijk te beschrijven en zelf de tientallen foto's die we maken geven niet echt een goed beeld, dit moet je zelf ervaren.

Met het zilte nat in de haren en proevend op onze lippen rijden we daarna door naar het plaatsje El Golfo. Hier een ander natuurfenomeen met prachtige kleuren. Aan een kant de blauwe zee, die overgaat in spierwitte branding, rollend over een zwart strand. De omliggende hoge kust heeft diverse kleuren, maar achter het strand ligt dan nog een klein meertje dat smaragd groen gekleurd is. Eigenlijk is dit ook een krater maar de helft van de kraterwand is in de loop van de eeuwen weggeslagen door de zee. Het groene kratermeertje bestaat echter nog steeds en de intens groene kleur ontstaat door de in het meertje aanwezige algen.

En dan wordt het tijd de weg terug te zoeken naar het appartement. Jawel zoeken. Onze Miep is mogelijk door mijn gevloek van de afgelopen dagen op haar vreemde aanwijzingen diep beledigd geraakt en heeft er de brui aan gegeven. Dat wordt weer ouderwets kaarten lezen. Ik hou nu wijselijk mijn mond als "de Miep" naast mij even het spoor bijster raakt in Arrecife, maar uiteindelijk belanden we toch keurig in ons appartement.