Overvallen !
Door: Gerard
Blijf op de hoogte en volg Carry
20 September 2014 | Griekenland, Néa Kallikrátia
Zaterdag 20 september 2014
Het lijkt een ietwat saaie, voortkabbelende dag te worden. Het plan is om van de westkust dwars door het binnenland van Halkidiki naar de oostkust te rijden. Zo vlug als we van de hoofdweg de bergen inrijden wordt het stil. Heel stil. Maar dan weten we nog niet wat er op onze weg allemaal gaat voorvallen.... Maar laat ik niet op de feiten vooruitlopen.
De enkele dorpjes waar we doorheen rijden lijken spookdorpjes. Geen hond te zien. Nou ja, dat is een verkeerde woordkeuze, want zwerfhonden zie je in Griekenland overal. Het berglandschap aan de westzijde kenmerkt zicht door heel veel heide, die op dit moment mooi in bloei begint te komen. Overal langs de weg staan rijen bijenkasten en als we uitstappen valt eerst de stilte als een lome deken over ons heen, maar dan hoor je het uitbundige gezoem van de duizenden bijen en andere insecten die hier rondzwermen.
Verder is er niets. We stoppen regelmatig onderweg om wat te picknicken en te genieten van het uitzicht. Car heeft inmiddels in haar reisgidsje toch wat "bezienswaardigheden" weten te ontdekken. Een ervan is een dorpje dat een taverne zou hebben die 'men zou MOETEN bezoeken'. " Pffff het zal wel“, is mijn eerste reactie, maar aangezien het inmiddels twaalf uur is lust ik wel een kleinigheid. In het dorpje Taxiárhis zoeken we naar de beschreven taverne, maar die is hier niet. Een goed Duits sprekende Griek die we aanklampen in de taverne van het dorp weet echter te vertellen dat 'Taverne Sogrambos' ongeveer 2 km buiten het dorp ligt in de richting van Arnea, maar dat we beter in het dorp kunnen eten want Sogrambos heeft niet veel soeps meer. "Nicht frisch" volgens onze Griek.
We wimpelen zijn uitnodiging echter af en na een korte wandeling door het dorpje kiezen we toch de richting Arnea. Na de genoemde 2 km zien we echter niks en we rijden hier echt in 'the middel of nowhere'.
Maar als we de zoveelste bocht insturen ligt daar ineens languit een grote hond midden op het asfalt. We vermoeden dat het beest is aangereden want op hetzelfde moment komt van links een oud mannetje uit het niets de weg oprennen gaat ook midden op de weg staan en gebaart ons dat we van de weg afmoeten. "Hallo Hallo Hier her Hier her."
Automatisch sturen we van de weg af, al was het maar omdat we moeilijk over de hond heen kunnen rijden.
Maar dan blijkt alles heel snel te gaan en beseffen we dat we in goed opgezette en reeds jaren bestaande "overval" zijn gelopen. Nog voordat ik goed en wel de auto heb stilgezet gaat het mannetje al met Car aan de haal. Met een guitig gezicht geeft hij haar een arm en troont haar mee naar een bouwvallig en in elkaar geflanst optrekje.
We zijn in het domein beland van 'Charlito' die samen met zijn zoon 'Christos' hier de "Taverne Sogambros" runt.
Zijn uitnodiging, in het Duits met grappige Griekse tongval, : "Heute bei mir Essen, nächstes Jahr zahlst du", laat ons meteen glimlachen. Meteen poseert hij met Car aan zijn zijde en laat me foto's makken. "Fotomodel fotomodel" scandeert hij steeds en later snappen we wat hij hiermee bedoelt. We krijgen de kans niet om ergens te gaan zitten. "Erst alles ansehen, dann Essen und Trinken."
Charlito is de waard van de Taverne die we dus zochten en op charmante wijze laat hij zijn optrekje zien waar hij al 55 jaar de scepter zwaait. En met succes! Hij is inmiddels 82 jaar maar heeft nog de elan van een jonge Griekse God. Zijn guitige gezicht en uitspraken maken je aan het lachen of je wilt of niet. In een houtgestookte oven bereidt hij zijn menu. Nou ja...., menu. Op dit moment kun je Wildschwein Kotelette krijgen oder Wurst. En natuurlijk een Griekse salade en Tzatziki en selbstgemachte Wein. We zwichten voor zijn charme en laten ons verwennen. Als hij ziet welke reisgids hebben weet hij meteen te vertellen dat hij op bladzijde 241 genoemd wordt. Het klopt precies! Maar dan blijkt dat hij tevens in de vermaarde 'Marco Polo' reisgids ook genoemd wordt met foto en al. En in 'Dumont' wordt ook al lovend over de oude baas geschreven. En hij is er maar wat trots op.en laat ze allemaal aan ons zien. Hij heeft inmiddels ook twee dikke gastenboeken die vol staan met lovende en hilarische stukjes van al dan niet argeloze voorbijgangers die op dezelfde wijze door hem van de weg zijn geplukt. Op een ervan is hij zeer trots. Het blijkt de voormalige minster van binnenlands zaken van Duitsland te zijn: “Westerwelle".
Maar dan komt een volgend slachtoffer aangereden. Snel grijpt hij een Duitse politiepet van een tafeltje, plant die bij Car op haar krullenbol en sleept haar mee de weg op om de verbouwereerde automobilist zijn parkeerplaats op te loodsen. En verdomt, het werkt weer. Eerst die verbaasde blik van de inzittenden van de auto, dan de glimlach en voor ze het weten zitten ze ook aan een gammel tafeltje. Hij is volleert charmeur, die de dames inpalmt en de show compleet maakt. Zijn zoon heeft er ook veel lol in en daar waar pa de show opvoert, gooit hij de koteletten en de worsten op het houtvuur. De “Schweinekoteletten” worden door de oude baas steevast “Schwiegermutter koteletten genoemd” We bestellen er twee, maar krijgen er drie..! Schwiegermutter hat heute Geburtstag” is zijn verklaring en hij komt weer aan met de volgende act. Een grote mand met honderden foto’s waar hij op staat, als “Fotomodel” met zijn overvallen slachtoffers.
Er zitten ook twee Grieken uit Thessaloniki, die speciaal twee keer per jaar hier naar toe komen rijden om de oude Charlito met zijn zoon te bezoeken en er te eten. “Nicht gans sauber hier, aber er is Wunderbar und das Essen is herlich. We kunnen het beamen. Twee, nee drie, heerlijke koteletten een ruime portie Griekse salade flinke portie heerlijke Tzaziki, grote schotel met gefrituurde aardappelschijfjes, twee glazen zelfgemaakte wijn, heerflijk warm brood en een limonade. En dat alles voor € 23,-
Van rustig eten is geen sprake. Tussendoor maakt hij van een papieren tafellaken een servet voor Car en als zijn zoon de bouzouki pakt en begint te spelen grijpt hij Car en een andere vrouw achter haar bord vandaan en moet er gedanst worden. De aanwezige Grieken zingen luidkeels mee en de sfeer is compleet. Na drie kwartier lachen nemen we afscheid van het duo, nadat we een ook een lovend stukje in zijn gastenboek hebben geschreven. Genoten en gelachen hebben we! O Ja, die “dooie” hond bleek gewoon een luie hond te zijn en nadat hij een vlo achter zijn rechter oor heeft weg gekrabd slaapt hij weer vredig verder. Voordat we wegrijden signeert hij op ons verzoek nog ons reisgidsje en met de dezelfde charme waarmee hij ons van de wegplukte leidt hij ons weer de weg op.
Dan volgt een lange afdaling naar de oostkust, want “Taverne Sogambros” ligt midden in het Holomontasgebergte op 1165 meter hoogte.
Langs de kust zoeken (en vinden) we nog wat caches en we rijden langzaam steeds verder zuidwaarts richting de grenst met Athos.... en verdomd, hier houdt de bewoonde wereld werkelijk op. Het asfalt verdwijnt en we hotsen en knotsen met onze Fiat Panda over nagenoeg onbegaanbare zand- en modderweggetjes. Mijn co-pilot roept ondertussen de welbekende kreetjes: “Oh nee Geer! Ga terug. Straks zitten we vast. Je kunt vast niet meer draaien.”, het geen mij altijd nog meer aanspoort om toch verder te gaan. Het lukt zoals altijd weer al ziet de Panda eruit als een terreinwagen.
En dan wordt het echt tijd om de terug te gaan. Na zo’n anderhalf uur scheuren door de bergen zijn we weer terug in Nea Kallikratia.
Route: Nea Kallikratia- Nea Triglia- Simantra- Agios Podromos- Taxiarchis-Arnea-Stagira-Stratoni-Lerissos-Nea Roda-Komitsa Beach-Tripiti-Gomati-Metagitsi-Metamorfosi-Geradini-Nea Moudania-Nea Kallikratia
Het lijkt een ietwat saaie, voortkabbelende dag te worden. Het plan is om van de westkust dwars door het binnenland van Halkidiki naar de oostkust te rijden. Zo vlug als we van de hoofdweg de bergen inrijden wordt het stil. Heel stil. Maar dan weten we nog niet wat er op onze weg allemaal gaat voorvallen.... Maar laat ik niet op de feiten vooruitlopen.
De enkele dorpjes waar we doorheen rijden lijken spookdorpjes. Geen hond te zien. Nou ja, dat is een verkeerde woordkeuze, want zwerfhonden zie je in Griekenland overal. Het berglandschap aan de westzijde kenmerkt zicht door heel veel heide, die op dit moment mooi in bloei begint te komen. Overal langs de weg staan rijen bijenkasten en als we uitstappen valt eerst de stilte als een lome deken over ons heen, maar dan hoor je het uitbundige gezoem van de duizenden bijen en andere insecten die hier rondzwermen.
Verder is er niets. We stoppen regelmatig onderweg om wat te picknicken en te genieten van het uitzicht. Car heeft inmiddels in haar reisgidsje toch wat "bezienswaardigheden" weten te ontdekken. Een ervan is een dorpje dat een taverne zou hebben die 'men zou MOETEN bezoeken'. " Pffff het zal wel“, is mijn eerste reactie, maar aangezien het inmiddels twaalf uur is lust ik wel een kleinigheid. In het dorpje Taxiárhis zoeken we naar de beschreven taverne, maar die is hier niet. Een goed Duits sprekende Griek die we aanklampen in de taverne van het dorp weet echter te vertellen dat 'Taverne Sogrambos' ongeveer 2 km buiten het dorp ligt in de richting van Arnea, maar dat we beter in het dorp kunnen eten want Sogrambos heeft niet veel soeps meer. "Nicht frisch" volgens onze Griek.
We wimpelen zijn uitnodiging echter af en na een korte wandeling door het dorpje kiezen we toch de richting Arnea. Na de genoemde 2 km zien we echter niks en we rijden hier echt in 'the middel of nowhere'.
Maar als we de zoveelste bocht insturen ligt daar ineens languit een grote hond midden op het asfalt. We vermoeden dat het beest is aangereden want op hetzelfde moment komt van links een oud mannetje uit het niets de weg oprennen gaat ook midden op de weg staan en gebaart ons dat we van de weg afmoeten. "Hallo Hallo Hier her Hier her."
Automatisch sturen we van de weg af, al was het maar omdat we moeilijk over de hond heen kunnen rijden.
Maar dan blijkt alles heel snel te gaan en beseffen we dat we in goed opgezette en reeds jaren bestaande "overval" zijn gelopen. Nog voordat ik goed en wel de auto heb stilgezet gaat het mannetje al met Car aan de haal. Met een guitig gezicht geeft hij haar een arm en troont haar mee naar een bouwvallig en in elkaar geflanst optrekje.
We zijn in het domein beland van 'Charlito' die samen met zijn zoon 'Christos' hier de "Taverne Sogambros" runt.
Zijn uitnodiging, in het Duits met grappige Griekse tongval, : "Heute bei mir Essen, nächstes Jahr zahlst du", laat ons meteen glimlachen. Meteen poseert hij met Car aan zijn zijde en laat me foto's makken. "Fotomodel fotomodel" scandeert hij steeds en later snappen we wat hij hiermee bedoelt. We krijgen de kans niet om ergens te gaan zitten. "Erst alles ansehen, dann Essen und Trinken."
Charlito is de waard van de Taverne die we dus zochten en op charmante wijze laat hij zijn optrekje zien waar hij al 55 jaar de scepter zwaait. En met succes! Hij is inmiddels 82 jaar maar heeft nog de elan van een jonge Griekse God. Zijn guitige gezicht en uitspraken maken je aan het lachen of je wilt of niet. In een houtgestookte oven bereidt hij zijn menu. Nou ja...., menu. Op dit moment kun je Wildschwein Kotelette krijgen oder Wurst. En natuurlijk een Griekse salade en Tzatziki en selbstgemachte Wein. We zwichten voor zijn charme en laten ons verwennen. Als hij ziet welke reisgids hebben weet hij meteen te vertellen dat hij op bladzijde 241 genoemd wordt. Het klopt precies! Maar dan blijkt dat hij tevens in de vermaarde 'Marco Polo' reisgids ook genoemd wordt met foto en al. En in 'Dumont' wordt ook al lovend over de oude baas geschreven. En hij is er maar wat trots op.en laat ze allemaal aan ons zien. Hij heeft inmiddels ook twee dikke gastenboeken die vol staan met lovende en hilarische stukjes van al dan niet argeloze voorbijgangers die op dezelfde wijze door hem van de weg zijn geplukt. Op een ervan is hij zeer trots. Het blijkt de voormalige minster van binnenlands zaken van Duitsland te zijn: “Westerwelle".
Maar dan komt een volgend slachtoffer aangereden. Snel grijpt hij een Duitse politiepet van een tafeltje, plant die bij Car op haar krullenbol en sleept haar mee de weg op om de verbouwereerde automobilist zijn parkeerplaats op te loodsen. En verdomt, het werkt weer. Eerst die verbaasde blik van de inzittenden van de auto, dan de glimlach en voor ze het weten zitten ze ook aan een gammel tafeltje. Hij is volleert charmeur, die de dames inpalmt en de show compleet maakt. Zijn zoon heeft er ook veel lol in en daar waar pa de show opvoert, gooit hij de koteletten en de worsten op het houtvuur. De “Schweinekoteletten” worden door de oude baas steevast “Schwiegermutter koteletten genoemd” We bestellen er twee, maar krijgen er drie..! Schwiegermutter hat heute Geburtstag” is zijn verklaring en hij komt weer aan met de volgende act. Een grote mand met honderden foto’s waar hij op staat, als “Fotomodel” met zijn overvallen slachtoffers.
Er zitten ook twee Grieken uit Thessaloniki, die speciaal twee keer per jaar hier naar toe komen rijden om de oude Charlito met zijn zoon te bezoeken en er te eten. “Nicht gans sauber hier, aber er is Wunderbar und das Essen is herlich. We kunnen het beamen. Twee, nee drie, heerlijke koteletten een ruime portie Griekse salade flinke portie heerlijke Tzaziki, grote schotel met gefrituurde aardappelschijfjes, twee glazen zelfgemaakte wijn, heerflijk warm brood en een limonade. En dat alles voor € 23,-
Van rustig eten is geen sprake. Tussendoor maakt hij van een papieren tafellaken een servet voor Car en als zijn zoon de bouzouki pakt en begint te spelen grijpt hij Car en een andere vrouw achter haar bord vandaan en moet er gedanst worden. De aanwezige Grieken zingen luidkeels mee en de sfeer is compleet. Na drie kwartier lachen nemen we afscheid van het duo, nadat we een ook een lovend stukje in zijn gastenboek hebben geschreven. Genoten en gelachen hebben we! O Ja, die “dooie” hond bleek gewoon een luie hond te zijn en nadat hij een vlo achter zijn rechter oor heeft weg gekrabd slaapt hij weer vredig verder. Voordat we wegrijden signeert hij op ons verzoek nog ons reisgidsje en met de dezelfde charme waarmee hij ons van de wegplukte leidt hij ons weer de weg op.
Dan volgt een lange afdaling naar de oostkust, want “Taverne Sogambros” ligt midden in het Holomontasgebergte op 1165 meter hoogte.
Langs de kust zoeken (en vinden) we nog wat caches en we rijden langzaam steeds verder zuidwaarts richting de grenst met Athos.... en verdomd, hier houdt de bewoonde wereld werkelijk op. Het asfalt verdwijnt en we hotsen en knotsen met onze Fiat Panda over nagenoeg onbegaanbare zand- en modderweggetjes. Mijn co-pilot roept ondertussen de welbekende kreetjes: “Oh nee Geer! Ga terug. Straks zitten we vast. Je kunt vast niet meer draaien.”, het geen mij altijd nog meer aanspoort om toch verder te gaan. Het lukt zoals altijd weer al ziet de Panda eruit als een terreinwagen.
En dan wordt het echt tijd om de terug te gaan. Na zo’n anderhalf uur scheuren door de bergen zijn we weer terug in Nea Kallikratia.
Route: Nea Kallikratia- Nea Triglia- Simantra- Agios Podromos- Taxiarchis-Arnea-Stagira-Stratoni-Lerissos-Nea Roda-Komitsa Beach-Tripiti-Gomati-Metagitsi-Metamorfosi-Geradini-Nea Moudania-Nea Kallikratia
-
21 September 2014 - 09:44
Susan:
wat een leuk verhaal zeg, zo zie je maar, gezelligheid moet je zelf maken ( soms forceren)
liefs susan -
21 September 2014 - 10:00
Herman:
Geweldig, wat een belevenis. Schrok al van de titel.
-
21 September 2014 - 10:28
Tai:
Hilarisch!!! Zie t zo voor me die 'overval' !! -
22 September 2014 - 12:37
Yvonne Sormani-Simons:
Wat een slimme schurk!! En die dooie hond zit ook al in het complot ! Toch is het grappig om zoiets mee te maken. Ja ook de mensen die afgelegen wonen moeten aan de kost komen--- dan maar met slimme trucjes!. Neem het ze eens kwalijk, toch ??!! -
26 Juni 2018 - 13:57
Rene:
Ook dit jaar (2018) de trouwdag van Gerti en Werner gevierd. Chalitos rent nog steeds even enegiek de straat op alleen is hij wat doof geworden. Zo glippen soms wat auto's door zijn val.Met 8 man genoten van de schwiegermutterkoteletten en van de tsipouro die hij zelf heeft gestookt.
-
16 Oktober 2019 - 16:35
Marianne:
Oktober 2019 : niks veranderd aan de act. Mannetje is inmiddels 87 jaar en nog steeds dezelfde streken! Prachtig!! -
21 Juli 2020 - 15:34
Minigret Mommers:
De laatste dag van onze vakantie; een we-zien-wel-dagje in de buurt. Een zondag, winkels dicht en ons eten op. Na een lekker relaxed ochtendje in onze mooie tuin wilden we toch nog even er uit en wat gaan eten. Ineens herinnerde ik me dat er een cache zou liggen bij Taverne Sogrambos, waar grappig over gesproken werd. Dus op pad! Vanuit Polygiros over een mooie, slingerende bergweg in the middle of niks. Op de weg wandelde een grote schildpad. Na iets langer dan verwacht kwamen we bij Sogrambos, waar jawel... ;-) de energieke oude man uit voorgaand verhaal opdook, mij bij de arm nam en riep dat we niet hoefden te betalen als we hier kwamen eten. Daarna was Stefan, mijn man de klos. Hij moest de moestuin bewonderen en kwam met een eigen- tuinse komkommer terug. Het bovenstaande verhaal was erg herkenbaar. Het foto' s maken, foto' s bekijken ( een mand vol met foto's van hem en vrouwen; dansend, op schoot, poserend, etc.), Westerwelle en de reisgidsen met foto's en beschrijvingen van hem en de bijzondere sfeer bij Sogrambos. (Later zag ik dat hij in onze reisgids ook werd genoemd; Merian live). Bij alles riep hij: "Fotomodel!" en sloeg zichzelf dan op zijn knieën van het lachen! De man was inmiddels 88.
Er hing een klein handgeschreven menu lijstje, met goedkope gerechten. Het duurste was 5 euro. En er was binnen nog veeeeeel meer wist hij ons duidelijk te maken. Hij sprak heel gebrekkig Duits, net als wij. De schoonmoeder grap werd ook hier gemaakt en er kwamen nog veel meer grappen, zoals die van de vrouw van 500 kg die een boom iets verderop om had laten vallen.
Mijn dochter en ik zijn vegetariërs, dat leek hij maar raar te vinden, maar hij had ook lekkere salades en het vlees kon hij aan mijn man en zoon kwijt. Eigenlijk koos hij gewoon wat we moesten eten, wijntje erbij en daarna bleef hij er gewoon gezellig bijzitten, kletsend over zijn familie, zijn reizen, onze reis en zelfs over hoe duur onze vakantie was. We konden beter hier komen volgend jaar, dan mochten we ook gratis slapen. Ondertussen hadden Christos en een (zijn?) vrouw ons eten klaargemaakt. Simpel maar heerlijk! En het werd steeds aangevuld.
Christos haalde zijn bouzoukie erbij en samen zongen ze een Grieks feestnummer.
We begonnen wel steeds meer te denken hoe we hier konden 'ontsnappen'.. Ik vond het erg grappig allemaal, maar het werd nu zo langzaamaan tijd om te gaan! We besloten maar gewoon te betalen, waarvan wij dachten dat het goed zou zijn. Dat was blijkbaar meer dan nodig, want we kregen een fles wijn mee (mét foto en handtekening) en een pot honing.
Het afscheid was alsof ze ons al jaren kenden (en alsof er geen Covid-19 in de wereld was...) en toen we wegreden werd er door alledrie gezwaaid en door Charlito (nu weet ik zijn naam ook) geroepen en getoeterd.
De geocache van Sjors, waarvoor we oa gekomen waren, durfden we niet meer te gaan zoeken! -
03 September 2021 - 10:41
Rene:
En, ja, hij leeft nog steeds.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
