Weer in Griekenland!

Maandag 15 september 2014


Als om half zes de wekker afloopt ben ik al een tijdje wakker terwijl Geer nog heerlijk naast mij ligt te snurken:)
Onze vlucht vertrekt pas om kwart voor 12 vanuit Charleroi maar het is maandagochtend en er is mist gemeld. Dus stappen we al om twintig over zes in de auto. Zo zijn we de eventuele maandagochtendspits al voor. Maar we hebben geluk, geen mist, geen files, alleen nog even net voor de luchthaven de verkeerde afslag en dat betekent bijna tien kilometer omrijden. gelukkig dat we MIEP weer bij ons hebben die ons uiteindelijk naar de vooraf bestelde parking brengt. Hoe deden we dat toch vroeger toen er nog geen MIEPies waren?
De slagboom van het parkeerterrein staat open en dan wordt het zoeken naar nog een vrij plekje. Volgens een paar mensen die al staan te wachten duurt het geen vijf minuten meer voordat het shuttlebusje komt. Wat een geluk dat het droog is want van een wachthuisje of iets in die trant hebben ze hier blijkbaar nog nooit gehoord.
Met zijn zessen kruipen we in het busje maar niet voordat er contant afgerekend is, ook van een pinapparaat hebben ze hier nog nooit gehoord.

Door de ochtendspits van Charleroi rijden we in tien minuten naar het vliegveld. In alle rust checken we in, dat is wel al eens anders geweest. De laatste keer dachten we dat we ruim voldoende tijd hadden en toen hebben we toch moeten rennen:) Maar nu zitten we hier al drie voordat ons vliegtuig vertrekt. Maar er is voldoende te zien en het begin van het reisverslag is hier ook snel geschreven.

En dan wordt het tijd om naar de gate te gaan. Er is niemand van Ryan air die naar onze koffers kijkt , niet naar de afmetingen en niet naar het gewicht. Dus dat wordt de volgende keer een paar kilo,s extra mee smokkelen :) Maar dan zul je net zien dat er wel gecontroleerd wordt!
De tijd "vliegt" voorbij en na twee en een half uur zetten we voet op Griekse bodem. Voor Geer de eerste keer zonder bussie, voor mij de zesde keer.dat ik op Macedonia airport land.
De vorige keren ging ik nog op "schildpad-expeditie " bij Bernd. Nu gaan we naar een voor ons allebei onbekende streek.

En dan is het wachten op het mannetje van onze auto. In de aankomsthal staan er een aantal die bordjes omhoog houden met de naam van de autoverhuurder, maar waar die van ons is en blijft? Een bekende situatie, want zo stond ik in 2008 ook te wachten, maar toen met Frans en zijn vrouw Bertie waar ik mee op vakantie was. En die ene keer dat ik s"nachts om kwart voor twaalf landde en er geen Bernd ( de schildpaddenopvangman) was die mij afhaalde zoals afgesproken. Toen ik hem belde om te vragen waar hij bleef antwoordde hij doodleuk:"Ich dachte du kamst erst morgen". Waarop ik bitsig antwoordde: "Dann lass dich bloss schnell etwas einfallen." Om toen alsnog drie uur later eindelijk mijn eindbestemming te bereiken.

Na het eerste telefoontje van Geer wordt ons verzekerd dat het mannetje niet meer zo lang op zich zal laten wachten. In goed vertrouwen, dat van Geer dan, want dat van mij is al lang zoek, wachten we weer een klein half uur. tot dat mijn geduld danig op is en Geer maar weer zijn mobieltje pakt om te informeren waar de auto blijft. En dan komt na nog een kwartier eindelijk Poseidon rent a car om de hoek gedenderd en worden we vriendelijk gevraagd om mee naar het terrein te rijden waar onze kleine Panda op ons wacht. De benodigde papieren worden in orde gemaakt en net als vanmorgen moeten we ook nu weer contant betalen.. MIEP doet ook hier weer haar werk en na een half uur rijden we Nera Kallikratia binnen. En nu? Want we hebben geen adres. Op goed geluk rijden we langs de zeekant want dat is het enige dat we weten: het hotel ligt ongeveer twee kilometer buiten het stadje en ligt meteen aan zee. En is het stom toeval en puur geluk, maar op de eerste zijweg die we in slaan ligt ons hotel.
En met de woorden : "Dat moet de familie Coppes zijn" worden we allerhartelijkst welkom geheten. Wij zijn vast de enige gasten hier :)
Dimitris laat ons het appartement zien, Met uitzicht op zee, waar ik om gevraagd had en vraagt ons meteen om een drankje te komen drinken. En met een biertje voor Geer en een cola voor mij en de nodige informatie van de eigenaar over de "things to do" beginnen we aan onze minivakantie.

Nadat we onze handbagage uitgepakt hebben twijfelen we nog even of we te voet of met de auto naar het dorp rijden om iets te gaan eten, maar waarom te voet die twee kilometer als de auto voor de deur staat! En ondertussen rammelen onze magen ook te erg om dat eind nog eens te gaan lopen. Dus stappen we in Nea Kallikratia meteen het eerste restaurant binnen dat we tegen komen. Griekse uitstraling en muziek, schappelijke prijzen, de zee voor de deur, een zacht briesje, de lichtjes langs de boulevard zijn al aan, dus wat willen we nog meer?
Ja, nog even wat winkeltjes kijken, ik dan, want voor Geer hoeft dat niet zo nodig. Maar goed, ik sleur hem wel mee en als hij dan doet alsof hij het leuk vindt, kan ik dat ook wel weer waarderen:)

Onze vakantie gaat van start!!