WOEF......HONDENWEER
Door: Beau
Blijf op de hoogte en volg Carry
14 Juli 2014 | Verenigd Koninkrijk, Staffin
Mijn weer dus! Die twee hebben het deze zomer prima uitgezocht. Geen snikhete dagen deze keer. Geen bloedheet zand onder mijn voetzolen en geen brandende zon op mijn zwarte vacht.
Door de vaak harde wind komen heerlijke luchtjes mijlenver mijn neusgaten in. Die twee moeten zich behelpen met hun ogen en (gebrekkige) oren. Ze kunnen schrikken van schapen of koeien die plotseling voor hen op de weg opduiken terwijl ik die al vier bochten van tevoren kon ruiken.
Verder barst het hier van mijn soortgenoten. En omdat die Britten zo van honden houden zorgen ze er ook goed voor. Er wordt wat afgekroeld door die Engelsen, maar wat ik dan weer wel mis is dat er niet een is die wat lekkere hondensnoepjes op zak heeft. Kroelen prima, maar ook de liefde van een hond gaat door zijn maag hoor !!
Ze hebben hier ook best knappe honden hoor. Niet van die staatjongens zoals in Griekenland, maar deze hebben ook, net zoals ik, een papiertje thuis waarop staat door wie ze verwekt zijn. Heel sjiek dus. Ik heb dat eens aan zo'n Griek gevraagd wie zijn vader was. Die wees me er toen stuk of 5 in de buurt aan, maar het konden best 6 of 7 zijn geweest die de eer hadden. Dat kennen ze hier dus niet.
Nog een raar iets hier. Normaal kan ik aan een versgedraaide drol van een soortgenoot een aardig beeld erbij krijgen. Je meent dat je verrekt, maar die vind je hier dus niet!! Nog voor je je laatste keutel eruit geperst hebt en je trillende gekromde dijen weer gerecht hebt, staat er een met een plastic zakje je visitekaartje op te ruimen! En niet alleen in het park hoor, werkelijk overal. Tot in het bos toe. Ik krijg dus niet erg hoogte van de gemoedstoestand van mijn soortgenoten. Laatst ontmoette ik een type dat zo mager was dat ik ervan schrok. Wel een paar lekkere lange poten, maar ze liep constant met de staart tussen de benen zodat ik geen gelegenheid kreeg eens lekker te ruiken aan dat plekje waar wij honden zoveel informatie uit halen. Nog voor ik een andere tactiek kon uitproberen zette ze het op een lopen en wel zo snel dat ik geen schijn van kans maakte. Whippet hoorde ik die twee zeggen. Niks wippe... gewoon FAIL ! Als ze even goed gekeken had ze kunnen zien dat ik wat onderdelen mis om haar op te schepen kunnen met een nestje misbaksels.
Allright , het zal me ook worst zijn, morgen is er een weer een dag dat ik lekker door de uitgestrekte velden kan rossen en elk beekje, stroompjes en meertje kan induiken.
Mij hoor je niet klagen.
Woef, Beau
Door de vaak harde wind komen heerlijke luchtjes mijlenver mijn neusgaten in. Die twee moeten zich behelpen met hun ogen en (gebrekkige) oren. Ze kunnen schrikken van schapen of koeien die plotseling voor hen op de weg opduiken terwijl ik die al vier bochten van tevoren kon ruiken.
Verder barst het hier van mijn soortgenoten. En omdat die Britten zo van honden houden zorgen ze er ook goed voor. Er wordt wat afgekroeld door die Engelsen, maar wat ik dan weer wel mis is dat er niet een is die wat lekkere hondensnoepjes op zak heeft. Kroelen prima, maar ook de liefde van een hond gaat door zijn maag hoor !!
Ze hebben hier ook best knappe honden hoor. Niet van die staatjongens zoals in Griekenland, maar deze hebben ook, net zoals ik, een papiertje thuis waarop staat door wie ze verwekt zijn. Heel sjiek dus. Ik heb dat eens aan zo'n Griek gevraagd wie zijn vader was. Die wees me er toen stuk of 5 in de buurt aan, maar het konden best 6 of 7 zijn geweest die de eer hadden. Dat kennen ze hier dus niet.
Nog een raar iets hier. Normaal kan ik aan een versgedraaide drol van een soortgenoot een aardig beeld erbij krijgen. Je meent dat je verrekt, maar die vind je hier dus niet!! Nog voor je je laatste keutel eruit geperst hebt en je trillende gekromde dijen weer gerecht hebt, staat er een met een plastic zakje je visitekaartje op te ruimen! En niet alleen in het park hoor, werkelijk overal. Tot in het bos toe. Ik krijg dus niet erg hoogte van de gemoedstoestand van mijn soortgenoten. Laatst ontmoette ik een type dat zo mager was dat ik ervan schrok. Wel een paar lekkere lange poten, maar ze liep constant met de staart tussen de benen zodat ik geen gelegenheid kreeg eens lekker te ruiken aan dat plekje waar wij honden zoveel informatie uit halen. Nog voor ik een andere tactiek kon uitproberen zette ze het op een lopen en wel zo snel dat ik geen schijn van kans maakte. Whippet hoorde ik die twee zeggen. Niks wippe... gewoon FAIL ! Als ze even goed gekeken had ze kunnen zien dat ik wat onderdelen mis om haar op te schepen kunnen met een nestje misbaksels.
Allright , het zal me ook worst zijn, morgen is er een weer een dag dat ik lekker door de uitgestrekte velden kan rossen en elk beekje, stroompjes en meertje kan induiken.
Mij hoor je niet klagen.
Woef, Beau
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
