Donderdag 3 juli 2014

Precies om half negen leveren we het busje in bij de garage. Nog even de nodige formaliteiten en met de belofte dat ze ons zullen bellen als ze meer weten, vertrekken wij richting het strand. Geen straf op een mooie warme dag en op zo'n mooie plek. Alleen de gedachte dat we niet weten wat er met het busje aan de hand is, hoe lang het gaat duren en wat de kosten zullen zijn weerhoudt ons er in eerste instantie van om echt van de dag te genieten.

Maar omdat we er toch niets aan kunnen veranderen proberen we het los te laten. En Beau heeft vandaag natuurlijk de dag van zijn leven en al snel dolt hij rond met de andere honden die op het strand te vinden zijn. Om de haverklap laat hij zich vallen in de zee, maar snapt toch nog steeds niet dat hij dit water niet kan drinken.

Op het wandelpad dat langs de zee loopt liggen tientallen caches, voor ons natuurlijk leuk om te doen op deze dag die we toch moeten zien om te krijgen. St. Michael's Mount is vanmorgen van alle kanten omringd door water. Het strand is om deze tijd niet meer dan 10 meter breed. De bootjes varen af en aan om de vele toeristen van en naar het eiland te brengen. Omdat we toch de hele dag de tijd hebben besluiten wij om te wachten totdat het eb wordt en om dan over het keienpad naar het eiland te lopen.

In het zonnetje, met uitzicht op het kasteel eten we onze eerste Cornish Pie. Als je hier bent moet je dat gegeten hebben., zeggen ze! Nou, probeer het maar niet! Een stuk dichtgevouwen gebakken warm bladerdeeg met daarin een paar stukken vet vlees, wat gekookte aardappelen en wat worteltjes. Brrr niet mijn idee van iets lekkers en aan het gezicht van Geer te zien ook niet echt!
Alleen Beau is hier dus de gelukkige. Wij doen het met de nootjes, de koekjes en de dropjes uit mijn tas.

Ondertussen wij dit "lekkers" proberen weg te krijgen krijgt Geer een telefoontje van de garage. Ze hebben het euvel gevonden, maar de onderdelen moeten wel besteld worden en kunnen pas morgen gemonteerd worden. Dus dat wordt morgen nog een dagje Longrock!

Het wordt langzaam eb en dus duurt het niet lang meer of we kunnen naar het eiland.
In de verte zien we al een paar dappere mensen over het stenen pad naar het eiland glibberen. De zee komt nog steeds van twee kanten er overheen en ze verdwijnen tot aan hun billen in het water. Dus wachten wij nog een kwartiertje totdat het water verder gezakt is en dan lopen we achter de stroom mensen aan naar het eiland. Jammer genoeg kunnen we niet het kasteel en de tuinen in omdat we Beau bij ons hebben, maar mogen we wel op het eiland zelf wandelen. In het kasteel, dat eigenlijk een klooster is , wonen sinds 13 generaties de Familie St. Levan. Ook nu wonen de Lord en de Lady nog zelf hier en huren dit eiland met zijn bijgebouwen van de National Trust aan wie de familie het in een ver verleden heeft overgedragen. Bij uitzondering was dit niet vanwege geldproblemen maar met de verzekering dat de National Trust het bezit in de toekomst zonder problemen kan beheren.

Ondertussen is het tijd om terug naar de garage te wandelen. De kilometers over het strand zijn vermoeiend en we zijn blij als we het busje zien. Er is nog niets aan gedaan maar we kunnen vannacht op het terrein van de Citroën garage overnachten. Er wordt plaats gemaakt op een vlak stuk van het terrein, we krijgen de WIFI code, we kunnen water tappen en zo brengen we de nacht door op een afgesloten grondstuk omringd door de vele Citroëns. We hebben wel eens anders gestaan, maar beter de nacht in het busje doorbrengen als dat we met de hele zooi een hotel moeten opzoeken!