Spier- en zadelpijn

Weer een vroege "opstaan-dag". Na een overvloedig en overdadig ontbijt fietsen we om negen uur al het hotel uit. Het zonnetje schijnt volop en dus moeten we vandaag nog even er van profiteren ook al voelen we alle spieren die we nog nooit eerder gevoeld hebben:). Kuiten, scheenbeen, nek, kont, rug. Ook al zijn die laatste drie natuurlijk GEEN spieren maar je voelt ze wel degelijk.
Vandaag staat de PESTkant op het programma en dus fietsen we door de drukke ochtendspits naar het Heldenplein. Hier staan de belangrijkste Hongaarse koningen en vrijheidsstrijders rond de zeven vorsten van de Magyaren.
We zijn zo in de ban van de aanblik van de 36 meter hoge zuil dat Geer, die nog steeds op zijn fiets zit, zich verstapt en met fiets en al omvalt. Maar zoals een echte held hier op het Heldenplein verbijt hij zijn pijn en kijkt pas 10 minuten later naar de schade. (Die uiteindelijk op wat schaafwonden en blauwe plekken na, BEST meevalt) :)
We zijn vroeg maar er worden al busladingen toeristen eruit gegooid die op de mooie standbeelden klimmen om foto's te maken. Geer wil natuurlijk ook, niet op het standbeeld klimmen, maar foto's maken. Als hij het toestel tevoorschijn haalt hoor ik hem godveren. Het kaartje zit er niet in. En dus krijg ik de schuld, zoals altijd als het weer eens niet meezit, maar dit keer ben ik ook de schuldige. Ik heb namelijk gisteravond toen hij lag te snurken de foto's nog op de laptop gezet. En vergeten terug te duwen in de camera.
Gelukkig heb ik die van mij ook altijd bij me dus ben ik vandaag diegene die het werk moet doen.
Het uitgestrekte stadspark dat erachter ligt verkennen we met de fiets, mijn hielspoor laat te erg van zich voelen.
De Vajdahunyaburcht biedt een sprookjesachtig decor. Het werd voor de Milenniumtentoonstelling van 1896 in hout gebouwd maar omdat dit door het publiek zo geliefd werd gaf men het later in steen zijn vorm.
De vlonders met de houten stoelen voor de vijver van de burcht lokken tot een pauze en als Geer al fietsend een plekje zoekt zie ik hem tot mijn verbijstering plotseling met een been door een rotte plank van de vlonder zakken en de fiets verdwijnt tussen de plankieren van de vlonders. De Japanners die eromheen zitten als ook de rest van de toeristen vertrekken geen spier. Ik sta nog te ver weg om het helemaal tot mij te laten doordringen. Maar als ik hem zie opstaan krijg ik de slappe lach en kom niet meer bij. Zullen de zenuwen wel zijn. Weer pijn op diezelfde plek als bij de eerste val. Ik durf bijna niet meer te gaan zitten op de vlonder, bang dat we erdoor heen zullen zakken.
Maar zoals echte helden betaamt doen we verder maar alsof er niets gebeurd is en genieten van het zonnetje.
Het stadspark is zo groot dat heel Landgraaf er wel in past en dus fietsen we lekker op ons gemak verder en pikken ook nog wat geocaches mee. (TUURLIJK!)
Aan de overkant van het park ligt de dierentuin en ernaast het helmaal in gele steen gebouwde badpaleis. De drukte hier in de paleisachtige binnenplaats is enorm. Het water is er door een natuurlijke bron constant 37 graden en is , raar maar waar, bijzonder populair bij schakers die in het warmwaterbassin van geen stoppen weten:)
Jammer dat we onze badkleding niet bij ons hebben, was goed geweest voor onze vermoeide spieren.
We zullen dus nog een keer terug moeten naar Boedapest.
Onze fietstocht gaat vanaf het stadspark over de sjieke Andrassyboulevard weer richting het centrum waar we nog even de Grote Joodse Synagoge willen bezoeken. Helaas is deze net om deze tijd gesloten maar ook van de buitenkant is die enorm indrukwekkend om te zien. De twee 43 meter hoge uivormige torens symboliseren de twee zuilen van de tempel van Salomo in Jeruzalem. In deze Joodse wijk woonden vroeger de armste inwoners van Boedapest. De terrasjes en cafeetjes in de wijk, die tot de UNESCO werelderfgoed behoort, nodigen uit tot zitten, maar helaas is het tijd om weer richting de fietsenverhuurder te gaan. De dag loopt ten einde en we moeten nog dat hele stuk door de drukke avondspits terug naar het hotel lopen.
Even snel de troep in de koffer gooien en dan lopen we naar het restaurant van de boot, binnendoor :) een kleine vijftig meter. Die haal ik nog net!!!! In het sfeervolle restaurant speelt live een pianist met , zoals Geer het zegt "tingeltangelmuziek" IK vind het mooi, dus ook wij hebben onze ver(ge)schilletjes:)
De schotel die op tafel wordt gezet is genoeg voor een weeshuis maar gaat ver op. Volgende week gaan we wel weer sporten om het eraf te krijgen. PFFF!
Dan nog snel even de koffer inpakken en naar bed, vannacht om drie uur worden we opgehaald. Ik moet er nu nog niet denken.