Een sneeuwwit Marokkaans avontuur

Donderdag 30 januari 2014

We rollen al om zeven uur ons bed uit. De bus die ons naar het Atlasgebergte zal brengen staat om half negen gepland en van tevoren moeten we natuurlijk wel nog uitgebreid ontbijten! Maar na drie dagen Marokko zijn we dus nog niet gewend aan, zoals wij dat noemen, een stief kwartierke. Het ontbijt komt pas om kwart over acht en vlug slobberen we het naar binnen. WIJ zijn klaar... alleen is de buschauffeur er nog steeds niet.

Die komt om kwart voor tien eens op zijn gemak naar binnen wandelen, drinkt nog een kopje koffie, rookt nog een sigaretje en dan kunnen we de auto in. Ja, de verwachte bus is een gewone auto waar we met zijn zevenen in kunnen en de chauffeur is geen touringcarchauffeur maar gewoon: 'een chauffeur'. Geer zit met zijn lange lijf en benen comfortabel naast de chauffeur, achterin zitten een moeder en dochter met de benen opgevouwen tot in de nek en in het midden zit een stel uit Weert en ik.
Het miezert een beetje als we vertrekken maar al snel verandert de miezer in een pittige regenbui. Ver voor ons uit zien we het Atlasgebergte in grote nevels gehuld, maar voor dit moment zitten wij tenminste droog.

Het eerste stuk is zoals we dat al eerder in en rond Marrakesh zagen, lemen huisjes en hutjes waaromheen het afval gestort ligt, rondlummelende mannen op straat, schapenhoeders en wat al niet meer.
Gelukkig is het droog als we onze eerste stop in een kruidentuin maken. Van verre komen de heerlijkste geuren op ons af, maar meteen ook weer mannetjes die ons van alles en nog wat willen aansmeren. Soms hinderlijk, soms gewoon amusant.
De tuin ligt aan de voet van het Atlasgebergte en op deze hoogte, duizend meter, zien we de eerste sneeuw al liggen.
Na een half uurtje rijden stoppen we bij een typisch Berberhuisje. Er volgt een kleine demonstratie hoe hier het meel wordt gemalen, de slaapkamer wordt getoond, de keuken, de woonkamer en natuurlijk de hamam. Hoe duur klinkt het zo, maar hoe de werkelijkheid is, daar kun je je zonder foto's geen voorstelling van maken.
Maar het geïmproviseerde winkeltje dat er naast ligt, is natuurlijk ingericht om het voor toeristen zo aantrekkelijk mogelijk te maken. En natuurlijk ga ik voor de bijl en laat me toch iets aansmeren. Uiteindelijk krijgt Geer er toch nog iets van afgepingeld maar ik kan het gevoel niet van me afzetten dat we afgezet zijn. WEER!

Als we het Berberhuisje verlaten beginnen de eerste sneeuwvlokken te vallen. De weg slingert door de bergen omhoog, de rivier ernaast kolkt met zijn roestkleurig water bulderend omlaag. Wiebelende houten bruggetjes hangen over de rivier en leiden naar kleine eenzame krotjes aan de overkant of naar verlaten restaurantjes.
In Siti Fatma eindigt voorlopig onze reis en worden we naar een klein restaurantje gebracht. De kachels branden, het gezelschap is gezellig en de maaltijd voortreffelijk. 'Rozig' zou je er van worden, maar helaas, we worden door een gids (en nu een echte!) verwacht om een stukje naar een waterval te wandelen. Volgens de gids maar drie kwartier lopen en volgens onze chauffeur anderhalf uur. De gids wil natuurlijk verdienen maar onze chauffeur probeert ons te verleiden om het niet te doen. (Die wil natuurlijk naar huis)!
Maar het hele gezelschap is gezellig en sportief en wel in voor wat avontuur en dus beginnen we gewapend met paraplu's, poncho's, handschoenen, sjaals en dikke jassen aan de wandeling.

Ondertussen zijn de sneeuwvlokken veranderd in een kleine sneeuwstorm, maar wij ploeteren dapper achter de gids aan, de glibberige weg naar boven. Het is de moeite waard, al dat geglij en geglibber brengt ons in een uur (de chauffeur had gelijk), naar boven. Bij de kleine waterval mogen we kiezen of we nog verder willen. We hoeven niet lang te twijfelen, wij willen wel. Maar het pad wordt steeds moeilijker en de diepe sneeuw vergemakkelijkt dit alles niet. Maar het is de moeite waard om verder te zijn gegaan want aan het einde van dit geklauter komt van meters hoog een prachtige waterval naar beneden gebulderd. Schitterend om te zien in deze witte wereld.
Natuurlijk moeten er de nodige foto's worden gemaakt en dan mogen we, al glijdend, weer naar beneden. De gids rent de hele tijd heen en weer om iedereen een handje te helpen en om ons weer veilig beneden te krijgen. Hij doet zijn best, maar ook wij kunnen best trots zijn op ons zelf. Iedereen haalt het zonder valpartijen en heeft lol.

De mannetjes in de stalletjes langs de kant van het pad doen hun uiterste best om de toeristen iets aan te smeren. En ik weet niet hoe het komt maar blijkbaar zien ze aan mij dat ik er niet langs kan lopen zonder iets te kopen. Mijn groene poncho, vijftig cent bij de Action, wordt van alle kanten bewonderd en ik mag wat uit de winkel uit zoeken. Ruil om ruil, zegt een van de vieze mannetjes, maar dat duurt niet lang, want dan worden Allah en zijn oude moeder erbij gehaald (niet in levende lijve, maar in woorden) mijn goede inborst wordt op de proef gesteld en uiteindelijk, na veel soebatten en (weer) handelen van Geer, koop ik uiteindelijk een ketting en geef ik de poncho weg! Volgens het Menneke word ik in mijn volgend leven zeer beloond. Op de koop toe vertrek in met een paar kussen op mijn wang en een veelvuldig toegeroepen "inshallah". Ik moet zeggen, ik ben wel veilig van die berg afgekomen maar of dat nou aan dat Menneke lag? http://youtu.be/LWp-zbAzrw4

Moe en nu echt rozig stappen we bij onze chauffeur in de auto en rijden naar het hotel in de hoop dat daar het haardvuur brandt. Maar dat is ijdele hoop want het hotel is koud en donker.
Het enige mannetje daar dat rondloopt wordt aangeklampt en binnen no time komt hij aanzetten met hout en hangen de natte kleren en schoenen voor een knapperend haardvuur.
Nu mag dat 'rozig worden' wat mij betreft doorzetten :)

PS: het blijft behelpen met de foto's soms komen ze binnen maar verdwijnen dan bij het verslag van de dag ervoor. Dus even terugbladeren voor de foto's