Verstekeling aan boord
Door: Gerard
Blijf op de hoogte en volg Carry
02 Oktober 2011 | Griekenland, Patras
Zondag 2 oktober 2011
Sinds vanmorgen weten we het zeker, we hebben nog steeds een verstekeling aan boord. Speedy is eerder wel gevlucht voor me maar verkoos kennelijk de knusheid van mijn bussie vóór het Griekse buitenleven. We hebben hem sinds die ene keer niet meer gezien maar zijn sporen zijn overduidelijk. De rand van het deksel van een bus cappuccino heeft hij vakkundig open geknaagd in een poging een bakkie troost te zetten. Voor de rest horen of zien we hem niet en kennelijk heeft Beau er ook vrede mee, want ook hij doet geen enkele poging hem op te sporen. Het blijft overigens de vraag of dit muisje een Griekse of een Hollandse afkomst heeft, terwijl Belg, Luxemburger,Duitser, Oostenrijker en zelfs Italiaans ook nog tot te mogelijkheden behoort.
We genieten vanmorgen nog voor het laatst van het heerlijk warme water van de Ionische zee en laten ons drogen in de Griekse zon. Dan wordt het langzaam tijd om op te breken. Onderweg wordt nog even de watertank aangevuld en wat kilo's zand links en rechts uit de bus geveegd, want dat is hoognodig als je bijna 24 uur midden in een zandbak hebt gestaan. Beau alleen is alleen al goed voor een kilo die hij in zijn vacht kan meetorsen.
Het is nog maar een klein eindje maar we stoppen regelmatig in een verwoede poging om op zondag nog acht (..) sloffen sigaretten te scoren. Met moeite krijgen we onderweg 30 pakjes bij elkaar gesprokkeld. Ik hoop in Patras nog wat bij elkaar te harken als we ingechecked zijn. Via een flinke omweg worden we naar de havens van Patras geleid. Maar dan begint het zoeken naar de juiste haven waar Minoan Lines vertrekt. Dolend langs de havens vinden we welgeteld één bordje dat aangeeft dat Italian lines nog 5 km verder is. Een beetje vertwijfeld blijven de dan ook maar verder rijden in de hoop op nieuwe aanknopingspunten. Als we Patras alweer bijna uitrijden is er dan plotseling een wat duidelijker bord waaruit blijkt dat we goed zitten. Even later zien we dan ook 'ons schip' afgemeerd liggen aan de kade. Dan volgt de volgende zoekopdracht: waar moeten we inchecken ??? Zowel in Ancona en Igouminitsa was dat allemaal overduidelijk aangegeven, maar hier is het meer op gevoel zoeken. We horen later aan bord dat we niet de enige waren die hier moeite mee hadden. Een Zwitsers echtpaar heeft ruim een uur alle havens van Patras afgezocht voordat ze duidelijk opgelucht hier belanden. Dan volgen twee checkpoints door de politie. Eerst de tickets en dat gaat rap. Maar dan een tweede check. De motor moet uit en alle deuren moeten open. Twee geüniformeerde en gehandschoende heren, willen in alle hoeken en gaatjes van ons voertuig even zien op zoek naar??? Zelfs de douche wordt met een bezoekje vereerd..... Dit is voor het eerst dat ons zoiets overkomt, maar wat zouden we te verbergen hebben? Of zouden ze lucht hebben gekregen van onze Griekse verstekeling. Maar Speedy houdt zich gedeisd en na vijf minuten houdt Hermandad het voor gezien en kunnen we het immense terrein verder oprijden. Ook hier nergens verdere aanwijzingen al kun je zo'n bootje natuurlijk niet over het hoofd zien. We zijn gewend in lange rijen gedirigeerd te worden voordat het inschepen begint, maar hier staat alles gewoon een beetje bij elkaar. Het is opvallend hoe weinig auto's er staan. Opeens begint her en der een auto te rijden en kennelijk kunnen we al aan boord en binnen no time is iedereen ingescheept deze keer. De autodecks zijn nog voor een 30% gevuld lijkt het.
We kunnen dus keurig op tijd vertrekken maar dan zien we beneden ons nog een klein familiedrama. Een vader, moeder en zoontje staan met hun koffers als laatste op de kade. Moeder en kind duidelijk huilend. Vader grijpt meermalen naar zijn haren en beent tussen het incheck personeel van het schip op en neer. Dan springt hij plotseling achter op een scooter van een havenbeambte en scheurt het stel terug naar de incheckbalie. Na vijf minuten komen ze weer terug, maar kennelijk is er nog steeds een en ander niet in orde. Nog meer personeel erbij maar ik zie aan het nee knikken dat ze niet te vermurwen zijn. Aan de lichaamshouding van het stel is duidelijk de wanhopigheid af te lezen. Als uiteindelijk het schip los komt van de kade zien we het trio alleen achterblijven op de gigantische parkeerplaats. Ze zoeken bij elkaar troost door hun armen om elkaar heen te slaan. Van het bovenste deck zijn tientallen mensen getuigen van dit kleine drama.
Wij smokkelen Beau, die deze keer beduidend betere zeepoten heeft, mee naar hut nummer 8064 en na ons te hebben opgefrist gaan we het restaurant in. Aan boord weten we inmiddels nu wel de weg en in de lounge strijken we neer nadat ik eerst nog de ontbrekende sloffen saffies weet te bemachtigen in de shop aan boord. Om 23:00 uur volgt nog een tussenstop in Igouminitsa, maar misschien liggen we dan al lekker in onze kooien nadat we eerst uitgebreid douchen om alle resten zand en zout een lekker van ons af te spoelen.
Route: Paralimni-Patras
Gereden: 70 km
Sinds vanmorgen weten we het zeker, we hebben nog steeds een verstekeling aan boord. Speedy is eerder wel gevlucht voor me maar verkoos kennelijk de knusheid van mijn bussie vóór het Griekse buitenleven. We hebben hem sinds die ene keer niet meer gezien maar zijn sporen zijn overduidelijk. De rand van het deksel van een bus cappuccino heeft hij vakkundig open geknaagd in een poging een bakkie troost te zetten. Voor de rest horen of zien we hem niet en kennelijk heeft Beau er ook vrede mee, want ook hij doet geen enkele poging hem op te sporen. Het blijft overigens de vraag of dit muisje een Griekse of een Hollandse afkomst heeft, terwijl Belg, Luxemburger,Duitser, Oostenrijker en zelfs Italiaans ook nog tot te mogelijkheden behoort.
We genieten vanmorgen nog voor het laatst van het heerlijk warme water van de Ionische zee en laten ons drogen in de Griekse zon. Dan wordt het langzaam tijd om op te breken. Onderweg wordt nog even de watertank aangevuld en wat kilo's zand links en rechts uit de bus geveegd, want dat is hoognodig als je bijna 24 uur midden in een zandbak hebt gestaan. Beau alleen is alleen al goed voor een kilo die hij in zijn vacht kan meetorsen.
Het is nog maar een klein eindje maar we stoppen regelmatig in een verwoede poging om op zondag nog acht (..) sloffen sigaretten te scoren. Met moeite krijgen we onderweg 30 pakjes bij elkaar gesprokkeld. Ik hoop in Patras nog wat bij elkaar te harken als we ingechecked zijn. Via een flinke omweg worden we naar de havens van Patras geleid. Maar dan begint het zoeken naar de juiste haven waar Minoan Lines vertrekt. Dolend langs de havens vinden we welgeteld één bordje dat aangeeft dat Italian lines nog 5 km verder is. Een beetje vertwijfeld blijven de dan ook maar verder rijden in de hoop op nieuwe aanknopingspunten. Als we Patras alweer bijna uitrijden is er dan plotseling een wat duidelijker bord waaruit blijkt dat we goed zitten. Even later zien we dan ook 'ons schip' afgemeerd liggen aan de kade. Dan volgt de volgende zoekopdracht: waar moeten we inchecken ??? Zowel in Ancona en Igouminitsa was dat allemaal overduidelijk aangegeven, maar hier is het meer op gevoel zoeken. We horen later aan bord dat we niet de enige waren die hier moeite mee hadden. Een Zwitsers echtpaar heeft ruim een uur alle havens van Patras afgezocht voordat ze duidelijk opgelucht hier belanden. Dan volgen twee checkpoints door de politie. Eerst de tickets en dat gaat rap. Maar dan een tweede check. De motor moet uit en alle deuren moeten open. Twee geüniformeerde en gehandschoende heren, willen in alle hoeken en gaatjes van ons voertuig even zien op zoek naar??? Zelfs de douche wordt met een bezoekje vereerd..... Dit is voor het eerst dat ons zoiets overkomt, maar wat zouden we te verbergen hebben? Of zouden ze lucht hebben gekregen van onze Griekse verstekeling. Maar Speedy houdt zich gedeisd en na vijf minuten houdt Hermandad het voor gezien en kunnen we het immense terrein verder oprijden. Ook hier nergens verdere aanwijzingen al kun je zo'n bootje natuurlijk niet over het hoofd zien. We zijn gewend in lange rijen gedirigeerd te worden voordat het inschepen begint, maar hier staat alles gewoon een beetje bij elkaar. Het is opvallend hoe weinig auto's er staan. Opeens begint her en der een auto te rijden en kennelijk kunnen we al aan boord en binnen no time is iedereen ingescheept deze keer. De autodecks zijn nog voor een 30% gevuld lijkt het.
We kunnen dus keurig op tijd vertrekken maar dan zien we beneden ons nog een klein familiedrama. Een vader, moeder en zoontje staan met hun koffers als laatste op de kade. Moeder en kind duidelijk huilend. Vader grijpt meermalen naar zijn haren en beent tussen het incheck personeel van het schip op en neer. Dan springt hij plotseling achter op een scooter van een havenbeambte en scheurt het stel terug naar de incheckbalie. Na vijf minuten komen ze weer terug, maar kennelijk is er nog steeds een en ander niet in orde. Nog meer personeel erbij maar ik zie aan het nee knikken dat ze niet te vermurwen zijn. Aan de lichaamshouding van het stel is duidelijk de wanhopigheid af te lezen. Als uiteindelijk het schip los komt van de kade zien we het trio alleen achterblijven op de gigantische parkeerplaats. Ze zoeken bij elkaar troost door hun armen om elkaar heen te slaan. Van het bovenste deck zijn tientallen mensen getuigen van dit kleine drama.
Wij smokkelen Beau, die deze keer beduidend betere zeepoten heeft, mee naar hut nummer 8064 en na ons te hebben opgefrist gaan we het restaurant in. Aan boord weten we inmiddels nu wel de weg en in de lounge strijken we neer nadat ik eerst nog de ontbrekende sloffen saffies weet te bemachtigen in de shop aan boord. Om 23:00 uur volgt nog een tussenstop in Igouminitsa, maar misschien liggen we dan al lekker in onze kooien nadat we eerst uitgebreid douchen om alle resten zand en zout een lekker van ons af te spoelen.
Route: Paralimni-Patras
Gereden: 70 km
-
04 Oktober 2011 - 08:16
Susan:
Het zit er weer op voor jullie!
bedankt voor de prachtige verhalen en mooie foto's.
Leuk dat ik een beetje mocht meeleven met jullie avonturen.
ben benieuwd of speedy er nog uit komt! haha -
04 Oktober 2011 - 08:29
Katja En Alex:
Wat een vakantie weer. Zo met die verhalen is het net of we ook een beetje daar zijn geweest.
Hoe doen jullie dat trouwens met het uitlaten van Beau op het schip? Die zal toch wel eens moeten plassen?
groetjes katja en alex -
04 Oktober 2011 - 09:52
Suus:
o0o0o0oh pappieflappie.. ik zie een buikje te voorschijn komen op de foto! -
04 Oktober 2011 - 09:53
Peter & Linda :
Goede reis terug ! Jammer dat het er weer bijna op zit , hebben weer met plezier gelezen ! Xxxx -
04 Oktober 2011 - 10:37
Denise:
Geniet van de laatste dag en rij voorzichtig!
xxx -
05 Oktober 2011 - 13:45
Katinka:
hè bah... voel me haast net zo mistroostig als peter en linda nu 'onze' vakantie er bijna op zit. Erg genoeg, maar ik wil nog niet naar huis...!!! Griekenland kon me veel beter bevallen. Hoop dat jullie de laatste reisdagen in de landen op weg naar huis toch ook nog kunt genieten. Hier wacht jullie in ieder geval volop de herfst, regen en wind.... en een stel vrienden die ook weer blij zijn dat jullie heelhuids terug zijn! Dikke knuffel... Katinka
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
