Op weg naar het diepe zuiden

Donderdag 22 september 2011

Omdat we van plan zijn om naar het zuidelijkste puntje van de Mani te rijden, vertrekken we na een rustige ochtend aan de lange rit.
De route heb ik van te voren al een beetje uitgestippeld, en het eerste stuk rijden we langs de prachtige oostkust, een stuk dat we nog van vorig jaar kennen. De baaitjes die onder ons liggen en die vorig jaar zo prachtig blauw waren zijn nu veranderd in iets donkerder blauw omdat het weer toch wel erg bewolkt is. Het is gelukkig niet meer zo warm, de temperatuur is gedaald naar 25 graden, dus heerlijk weer om te rijden.

Na het kleine stadje Leonidio, dat te midden van olijfbomen en citrusgaarden ligt, rijden we de bergen in en deze route is volgens het boekje "spectaculair"! En de reisgids van de ANWB heeft niets teveel gezegd. De weg stijgt langzaam en volgt de Dhafnonkloof. Helaas is de rivier die er doorheen loopt helemaal droog, anders zouden we de ene waterval na de andere gezien hebben.

Na een aantal kilometers geklommen te hebben zien we hoog boven ons het witgekalkte nonnenklooster Panayia tis Elonis liggen. Het is alsof het aan de rotswanden vastgekleefd is.
De stemmen van onze echo's klinken hier zo ver en als ik op de brug foto's sta te maken hoor ik opeens PINK FLOYD door de kloof schallen: Geer heeft zijn lievelingsmuziek keihard gezet en hoopt waarschijnlijk zo de nonnen boven in het klooster tot dansen te verleiden!
Als we een paar kilometer verder door rijden zien we opeens de afslag naar het klooster en we besluiten om eens te gaan kijken hoe het met die nonnetjes is. We mogen er zo in maar de enige die we tegenkomen is een pater die vriendelijk naar ons lacht. Waarschijnlijk heeft hij bij het horen van de keiharde muziek uit het raam gekeken en herkent hij Geer nu aan zijn blauwe t-shirtje!
Het klooster is gebouwd in 1300, zo vertelt mij de pater als ik dat in mijn beste Grieks vraag. Het kleine kerkje hangt vol met ontelbare iconen en gouden olielampjes die strijden om ruimte. Foto's mogen we hier niet maken, de pater houdt Geergoed in de gaten en die waagt het dan ook niet om weer de fout in te gaan! Hoewel, misschien hebben we ze met de muziek van PINK Floyd wel lekker wakker geschud.

Halverwege stoppen we in Kosmas, een lieflijk bergdorpje gelegen op 1140 meter hoogte.
Onder de vele eiken die het pleintje telt eten we ons dagelijks verse brood en lopen even rond op zoek naar een vrije WIFI. Helaas kennen ze dit fenomeen niet in dit kleine Griekse dorp. Het zou ook te gek zijn om dat hier te vinden, hoewel we vanmorgen op het strand NAAST het busje ook een vrije WIFI hadden!
.
We rijden verder naar het zuiden en de bergen worden steeds hoger en hoger.
Maar we zijn toch blij als we na een paar uur de zee ver voor ons uit zien liggen en de laatste tientallen kilometers rijden we al dalend tussen de olijfbossen, sinasappel -en citroenbomen richting Githio. Dit stadje is de toegangspoort naar het schiereiland Mani en een van de leukste kustplaatsen van de zuidelijkste Peleponnessos.
Daar zetten we het busje neer op het schiereilandje Marathonisi, een groot bord geeft aan dat het verboden is om te kamperen, maar doen wij dat dan?

We slenteren nog wat door het stadje, maar je kunt merken dat het al wat verder in het jaar is. Vorig jaar waren we hier 2 weken eerder en toen was het een stuk drukker als nu.
We vinden al snel weer een vrije WIFI van waar we morgen dit stukje kunnen versturen.
In het donker lopen we terug naar ons eigen schiereilandje, een mooie dag is weer ten einde.

Route: Myli- Astro-Leonidio-Kosmas-Geraki-Skala-Githio
Gereden kilometers: 158