Van het ene naar het andere meer

Zaterdag 10 september 2011

Wat is dat toch heerlijk als je zo vanuit je bed het meer in kunt duiken. Dat is dan ook het eerste wat we doen als we de ogen open hebben. Het water is warmer als de temperatuur er buiten, maar ook die is om 7 uur al aangenaam. Na het dit keer wel erg vroege ontbijt vertrekken we naar Edessa, waar we de watervallen willen gaan bekijken. Edessa is de hoofdstad van de moderne Pellastreek, de hoogste waterval is de Karanos (24 meter) die zich door een ravijn heen perst. De rit er naartoe voert ons eerst langs het hele Veghorithidameer en dan is het nog een korte rit door de bergen. Om bij de waterval te komen moeten we door de hele stad ,die op deze zaterdagmorgen al aardig druk is. Maar het is de moeite waard. Het zien van deze waterval is indrukwekkend, daar is die van COO niets bij! Achter de waterval bevindt zich nog een grot met stalagnieten en stalagtieten. Hij is klein, maar toch leuk om even naar binnen te kijken.
In het park rondom de waterval zijn allerlei oude watermolens en fabriekshallen omgetoverd in een waterkrachtmuseum. In een van de hallen is een reptielenhuis gevestigd waar , hoe kan het ook anders, ook schildpadden zitten: Marginata's en Boettgerie's. Als ik aan de beheerder van het gebouw vertel dat ik thuis ook 30 schildpadden heb, haalt hij ongelovig zijn schouders op en zegt dat dat niet bestaat in Nederland. Als ik dan zeg dat dat wel zo is, loopt hij mokkend weg. Ongelovige Thomas, oh nee: Griek! Na een paar uurtjes te hebben rondgelopen vertrekken we uit de drukke stad om op weg te gaan naar het meer van Aliakmonas, waar we willen overnachten. Het eerste stuk naar Veria is saai, maar daarna volgen we de oude weg naar Kozani die over de zuidelijke hellingen van het Vermiomassief loopt, over een 1368 meter hoge pas, de Dhiavasi Kadovas. Van hieruit kunnen we het jadegroene stuwmeer van Aliakmonas al zien liggen. We besluiten om de kortere route te nemen die naar de mooie weg leidt aan het begin van het meer. Dat hebben we geweten: op de kaart zie ik al dat het een wit weggetje is en ik heb het niet zo met witte weggetjes. Een paar jaar geleden ben ik met een vriendin door ditzelfde gebergte gereden en toen heb ik wel 30 km. witte weggetjes genomen. Doodsangsten heb ik toen uitgestaan en besloten dat nooit meer te doen. En nu doen we het dus weer! 2 uur doen we over een weg van misschien 10 km! Rotsblokken, diepe sleuven die we moeten opvullen met stukken rots om er overheen te rijden belemmeren ons het doorrijden. Soms aan mijn kant, gelukkig vaker aan de kant van Geer de afgronden! Ik heb het niet meer maar omkeren is geen optie, we moeten door. Geer vindt het allemaal niet zo erg en sommeert me vaak om de auto uit te gaan en te FILMEN! "Dan hebben we tenminste nog een herinnering", zegt hij, alsof ik me dit van de vakantie wil herinneren. Het zweet loopt me over de rug en ik zie Geer af en toe steels naar mijn handen kijken die verkrampt om de stoel lijken te zitten . Het is gedaan met die witte weggetjes, geen ene nemen we er meer!! Aan het eind van deze ellende komen we in een klein dorpje uit en rijden we over, weer, een wit weggetje naar een strandje aan het meer. Alle stress wordt meteen daarin afgespoeld en nadat we heerlijk hebben gegeten en omringd worden door een kudde schapen, steekt Geer het kampvuur aan en gaan we lekker onderuit!

Route: Aghios Panteleimon-Edessa-Skidra-Veria-Polimilos-Avgi-Imera
Gereden kilometers: 148